Black Mirror: de voorzienende gave van de Netflix-serie

Al vanaf het prille begin houdt de serie Black Mirror ons een deprimerende, en vaak ook zeer profetische, spiegel voor. Het nieuwste seizoen is daarbij niet anders.

Ik blijf me erover verbazen. Seizoen na seizoen weet Charlie Brooker, de man achter Black Mirror, nog steeds met nieuwe, deprimerende toekomstvisies te komen. Het meest recente zevende seizoen, net als de zes seizoenen daarvoor te zien bij Netflix, is daarbij niet anders.

Sommige van die visioenen voelen niet eens zo heel ver weg van de werkelijkheid. Zoals in de aflevering Arkangel (S04E02), geregisseerd door Jodie Foster, waarin een moeder (Rosemarie DeWitt) wel heel ver gaat om haar dochter tegen de boze buitenwereld te beschermen door een chip in haar dochters hoofd te plaatsen waarmee ze alles van een afstandje bij kan houden (en regelen). Of wat te denken van Nosedive (S03E01), waarin likes veel meer waard zijn dan een dikke bankrekening. The Waldo Moment (S02E03), over een getekende beer genaamd Waldo die de meest buitensporige dingen zegt, maar het daardoor juist heel goed doet in de Britse verkiezingen, komt nu echt te dichtbij.

Ook in het zevende seizoen zitten weer een paar ontluisterende, en wellicht profetische, vooruitblikken. Zoals in Common People (S07E01), waarin een bouwvakker (Chris O’Dowd) door een baanbrekende techniek het leven van zijn vrouw (Rashida Jones) weet te redden. Een bedrijf vervangt het stukje hersens dat is aangetast door een tumor met hun eigen software. De operatie zelf is gratis, maar bij de software hoort wel een abonnement.

Toch is er een andere aflevering die het langst in mijn hoofd rond is blijven zingen: Bête Noire (S07E02). De werkplek van Maria (Siena Kelly, Temple) wordt geïnfiltreerd door oud-klasgenootje Verity (Rosy McEwen, The Alienist) en Maria is niet blij. Maria’s heftige reactie voelt in eerste instantie ietwat overdreven. Verity’s grootste misdaad lijkt te zijn dat ze vroeger op school niet populair was en daarvoor door Maria’s kliek werd gepest. Maar dan lijkt er toch iets meer duisters aan de hand te zijn. Het begint met kleine details, waarvan alleen Maria zelf zweert dat het ooit anders was, zoals de naam van een fastfoodketen (heette Bernies echt niet Barnies?). En waarom heeft opeens niemand, zelfs Google, ooit van een notenallergie gehoord? Als terzijde: ik had zelf afgelopen week ook een Maria-momentje, toen ik op Netflix – tevergeefs - op zoek ging naar Black Mirror: Bandersnatch, de interactieve aflevering, waarbij de kijker mag bepalen welke keuzes de hoofdrolspeler (Fionn Whitehead) maakt.

De crux van het verhaal lijkt één van de meest vergezochte (naast misschien Demon 79 uit seizoen zes, waarin een schoenenverkoopster van een demoon de opdracht krijgt drie mensen te vermoorden, anders breekt de Apocalyps uit). Verity manipuleert met een speciale ketting de werkelijkheid, waarbij alleen Maria doorheeft dat ze dit doet. Maar hoe meer ik over de aflevering nadenk, hoe actueler deze voelt. Zitten we immers allemaal niet steeds meer in onze eigen waarheidsbubbel, waarbij een zoekalgoritme ons consequent resultaten toont die onze eigen overtuigingen het beste ondersteunen, of het nu gaat over klimaatverandering, vaccineren of de oorlog in Gaza? En dan hebben we het nog niet eens gehad over een zekere Amerikaanse president met zijn ‘alternatieve feiten’, die iedere proclamatie als ultieme waarheid presenteert; een waarheid die door een alarmerend percentage van zijn volgelingen ook klakkeloos als zodanig wordt geaccepteerd.

En daar heeft hij niet eens een hightech hangertje voor nodig.

Lees ook: Black Mirror S01-07: alle afleveringen gerangschikt van goed naar slecht.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.