Bono: Stories of Surrender: groots, plechtstatig en vol van valse bescheidenheid

Andrew Dominik portretteert Bono op zijn meest Bono-esk, in smaakvolle registratie van theatervoorstelling.

Is hij een poëet en een profeet, of hij is een pathetische charlatan? De meningen over Bono, de frontman van U2, zijn al decennialang verdeeld. Bono: Stories of Surrender brengt daar helaas geen verandering in. Bono is op zijn meest Bono-esk: theatraal, groots, plechtstatig, vol van valse bescheidenheid. Moeiteloos weet hij, in deze theaterregistratie van filmmaker Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, 2007), het publiek in het New Yorkse Beacon-theater op te zwepen. Het is een op zijn in 2022 verschenen autobiografie gebaseerde voorstelling, met liedjes, maar ook met toespraken en intieme mijmeringen.

Zo begint de voorstelling met Bono’s hartproblemen: in 2016 ondergaat hij een hartoperatie. Hij weet die gebeurtenis om te vormen tot triviale dichtkunst: ‘Ik heb een excentriek hart.’ Hij zet een Amerikaans zuidelijk accent op en rept over ‘longcapaciteit’. En vraagt zich af waar God eigenlijk is. Veel passages gaan daarnaast over Bono’s moeder, die jong overleed. Logisch, stelt hij zelf, of ‘klink ik te Iers?’. Veel critici stellen juist, waaronder veel Ieren, dat Bono de megalomaan niet veel meer met zijn geboorteland te maken heeft.

Zo’n constatering van Bono oogt ook een beetje als een reflex: de multimiljonair wil zich graag identificeren met zijn publiek. Oftewel: hij pretendeert ook maar een normale sterveling te zijn. Hoewel Dominik hem in zwoel zwart-wit, en in een gestileerde setting die doet denken aan Lars von Triers Dogville (2003), neerzet als het icoon dat Bono eigenlijk (ook) wil zijn. De hamvraag is: is dit een goede documentaire? Het onomwonden antwoord is: ja, maar uitsluitend voor de mensen die alle gimmicks van Bono kunnen waarderen.

Bono: Stories of Surrender, vanaf vrijdag 30 mei 2025 bij Apple TV+