Brick: wanhopig een weg naar buiten vechten

Duits kammerspiel over de bewoners van een Hamburgs appartementencomplex dat is ingemetseld is een onderhoudende hommage aan horrorklassieker Cube.

Zij wil hem verlaten, omdat ‘hij toch nooit verandert’. Hij is een zweterige neuroot die niet weg te trekken is van achter zijn pc. Een traumatische gebeurtenis sluimert onder de oppervlakte van deze turbulente relatie. En uitgerekend op de dag dat architect Olivia (Ruby O. Fee) de knoop doorhakt en het hazenpad wil kiezen, blijkt het appartementencomplex waar ze een woning deelt met computerprogrammeur Tim (Matthias Schweighöfer uit Army of Thieves) ineens compleet ingemetseld. Brick, de nieuwe scifi-creatie van filmmaker Philip Koch (Tribes of Europa) voelt van meet af aan als een hommage aan de horrorklassieker Cube (1997).

Die laatstgenoemde titel draait om nietsvermoedende stervelingen die op een dag vastzitten in een soort netwerk van kubussen. In Brick worden Olivia en Tim gedwongen om zich met een sloophamer van appartement naar appartement te verplaatsen, op zoek naar een oplossing. Want de buitenrand van het gebouw is afgebakend met een soort mysterieuze substantie.

Tijdens het slopen van muren kom je natuurlijk al snel buren tegen, en sommige mensen zijn van nature nogal wantrouwend. Koch voert de spanning dan ook vakkundig op. Met een aangenaam kammerspiel tot gevolg, waarin ook Frederick Lau, als een ietwat sukkelige toerist die met zijn vriendin via Airbnb een appartement heeft gehuurd, acte de présence geeft. Zijn personage heeft de leukste oneliners: ‘Dit is als Squid Game of Big Brother, met rijke mensen die masturberen terwijl ze naar ons kijken.’ En: ‘We hadden naar een biergarten in München moeten gaan.’

Uiteraard zinspeel je als kijker op de verklaring voor het mysterie. En Brick stelt daarin enigszins teleur. Dat was ook het fijnzinnige aan Cube: de plot bleef altijd in nevelen gehuld.

Brick, vanaf donderdag 10 juli 2025 bij Netflix