Coachella: 20 Years in the Desert: tenenkrommende non-documentaire

Foto credit: Chris Pizzello / AP

Hoe maak je een documentaire over Coachella? Het popfestival dat 20 jaar bestaat wordt al enige tijd gefrequenteerd door beroemdheden als Kim Kardashian en is voor de gemiddelde Amerikaan onbetaalbaar. Een beetje het tegenovergestelde van de ‘Summer of Love’ in 1967, toen een keur aan goede – jawel, goede – artiesten optraden op het Monterey Pop Festival. Kosteloos. Hint: in Coachella gaat het juist om centjes verdienen. Hoewel de geschiedenis van het festival is geworteld in de punk. Na een montage met de greatest hits van het festival – van Madonna via Ice Cube naar Billie Eilish – zien we concertmateriaal van Dead Kennedys.

Want het hele idee voor een festival in de woestijn is natuurlijk niet afkomstig uit puur winstbejag. De ‘origin story’ moet puur en uniek zijn, vrij van inhalige intenties. En over het festival gesproken: je zou erom moeten geven, zelfs ‘als je niet om muziek geeft’. Hier spreken de makers op profetische wijze over Coachella, en dat doe je in de regel over popfestivals die hun sporen hebben verdiend: en daar hebben we er in Nederland een hoop van, van Roadburn tot Pinkpop; van Lowlands tot Parkpop. Maar: Coachella is naar verluidt ‘het toegangsritueel’ voor de millennial. (Ondergetekende is ook een millennial, en bijzonder allergisch voor dit soort stipulaties.)

Als je een documentaire maakt is het raadzaam om te bezien wat een documentaire behelst. Ze zijn er in alle soorten en maten. Misschien moet je dan niet mensen aan het woord laten over je onderwerp - Coachella dus – die vertellen dat ‘de programmering extreem progressief is' – om vervolgens beelden te tonen van Guns ’N Roses en AC/DC. Laten we wel wezen: de twee hardrockbands zijn subliem, maar toen en nu geenszins het toonbeeld van progressiviteit. En dat geldt eigenlijk voor het hele festival. Terwijl Pinkpop en Lowlands voor kleinere acts juist wel als springplank fungeren – daar gaat het in Coachella: 20 Years in the Desert te weinig over.

Dit is geen documentaire. Dit is een saaie lofzang op een weinig interessant popfestival. Kritiekloos beroemdheden aan het woord laten is eerder een fetisj dan een kunstvorm. YouTube is spaarzaam met het kiezen van zijn originele programmering. Het is dan ook opzienbarend dat dit door de selectiecommissie is gekomen.