Coldplay-concerten en de virtuele schandpaal

Tijdens een Coldplay-concert kwam de affaire van een CEO en zijn hoofd personeelszaken aan het licht. Eigen schuld, dikke bult?

Waarschijnlijk heb je er de afgelopen twee weken wel iets van voorbij zien komen. In de aanloop van een liedje ging tijdens een concert van Coldplay een camera langs willekeurige koppels in het publiek voor een leuk, romantisch Kodak-momentje. Bij één van de stelletjes was de reactie echter niet zoals verwacht. De vrouw draaide zich verschrikt weg van de camera, waarna de man vervolgens ongemakkelijk wegkroop achter de reling. Coldplay-zanger Chris Martin vatte het beknopt samen: of het stelletje was extreem verlegen, of het stelletje was eigenlijk geen officieel stelletje.

Uiteraard bleek het laatste het geval. Het tweetal was wel getrouwd, maar niet met elkaar. Hij was de CEO van een techbedrijf, zij hoofd personeelszaken. Het filmpje ging al snel viraal en zorgde op internet voor veel hilariteit. Ook de NOS wijdde er een serie nieuwsberichten aan. Binnen een week was de CEO ontslagen; niet veel later stapte de vrouw ook op. Het hele verhaal kreeg zelfs nog een ‘ludiek’ staartje: het techbedrijf huurde, onder het adagio ‘slechte publiciteit bestaat niet’, Gwyneth Paltrow (de ‘bewust ontkoppelde’ ex van Chris Martin) in voor een PR-filmpje.

Ook mijn eerste reactie was er een van leedvermaak. Een man die zijn minnares meeneemt naar een openbaar concert van een wereldberoemde artiest en daar wordt betrapt… hoe dom/naïef kan je zijn? Het hielp ook niet mee dat de man in kwestie een CEO was - zou er een haan hebben gekraaid naar de affaire van een eenvoudige techmedewerker? – die de concertkaartjes ongetwijfeld als ‘zakenuitje’ had afgeboekt. Eigen schuld, dikke bult dus.

Is ontslag bij openbare ontrouw een redelijke strafmaat? Wellicht. Maar de uiteindelijke repercussies zijn natuurlijk vele malen groter dan dat. Je zou kunnen aanvoeren dat de CEO en zijn hoofd personeelszaken beter hadden moeten weten, maar zijn kinderen hebben zeker niet om de publieke vernedering van hun vader gevraagd.

Als er één ding wel duidelijk is geworden in een tijd dat bijna alles wat je doet en laat ergens kan worden vastgelegd is het dit: sociale media zijn een heel bot instrument voor gerechtigheid. Journalist Jon Ronson schreef er in 2015 al een fascinerend boek over, So you've been publicly shamed. Daarin vertelt hij onder andere over een jonge vrouw die, vlak voor ze voor werk op het vliegtuig stapte, online een (zeer) misplaatste grap maakte over aids in Afrika. Lang verhaal kort: nog voordat haar vliegtuig geland was, was ze op sociale media al berecht en schuldig bevonden. Niet alleen werd ze bij haar huidige werk ontslagen, ook een nieuwe baan kon ze wel vergeten, met dank aan het algoritme dat bij iedere internetzoektocht deze faux pas als eerste bovenhaalde. En zelfs al zou een nieuwe werkgever haar misstap door de vingers willen zien, dan wacht deze waarschijnlijk de toorn van de anonieme moraalridders van het internet.

Wat dat betreft lijken we toch weer terug te zijn bij de middeleeuwen, toen mensen op het dorpsplein als straf aan de schandpaal werden genageld. Met wel één belangrijk verschil: in die tijd kon je de buurman of dorpsgenoot die verrotte etenswaren naar je hoofd gooide nog in de ogen kijken, maar nu gebeurt het allemaal lekker anoniem.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.