Column: Biles en het belang van je grenzen kennen

Door goed te luisteren naar haar lichaam keert topturnster Simone Biles nu terug naar de Olympische Spelen. Van dat inzicht zouden de leidinggevenden van de Dallas Cowboys Cheerleaders nog best iets kunnen leren.

De tweedelige docuserie Simone Biles: Rising (te zien bij Netflix) voelde toch wat onbevredigend. Ergens was dat ook onvermijdelijk. De twee afleveringen laten zien hoe de Amerikaanse topturnster Simone Biles (27) zich, na haar abrupt afgebroken deelname aan de Olympische Spelen in Tokio in 2020, weer opmaakt voor de Olympische Spelen in Parijs, maar stoppen eigenlijk net voor de climax.

Dat hoofdstuk zien we nu, in real life, in Parijs geschreven worden. Afgelopen zondag plaatste Biles zich, onder het toeziend oog van onder anderen Snoop Dogg, Ariane Grande én Tom Cruise, nagenoeg moeiteloos voor de kwalificaties, zelfs met pijnlijke kuit. Dinsdag won ze met haar team op majestueuze wijze goud. Later deze week gaat blijken hoeveel extra medailles ze hier met haar individuele onderdelen aan toe zal voegen (de Olympische Spelen zijn onder andere te zien bij HBO Max).

Maar zelfs al had Biles niet de belofte van de serie waargemaakt, dan nog was de documentaire in één opzicht al van onschatbare waarde. In een wereld waar, zeker van topsporters, wordt verwacht dat ze altijd tot het uiterste gaan en pijn iets is waar je gewoon even doorheen moet, wist Biles in Tokio heel goed dat ze haar grens had bereikt en ze handelde daarnaar. Haar mislukte eerste sprong was geen kwestie van pech, maar een symptoom van een groter probleem. Biles had last van iets dat ze in de professionele turnwereld ook wel de ‘twisties’ noemen; een moment waarop het lichaam en het hoofd opeens niet meer met elkaar communiceren. ‘Levensgevaarlijk’, zo zegt Biles hierover achteraf.

Terwijl de leken de meervoudig Olympisch en wereldkampioen verweten dat ze haar team in de steek liet, reageerden haar coaches en collega’s vooral heel begripvol. Weten wanneer je moet stoppen vraagt zelfinzicht en lef. En niets is belangrijker dan je gezondheid.  

Die realisatie is bij de twee leidsters van het cheerleaderteam van de Dallas Cowboys helaas nog ver te zoeken. America’s Sweethearts: Dallas Cowboys Cheerleaders (eveneens te zien op Netflix) volgt de cheerleaders tijdens één NFL-seizoen, van de jaarlijks terugkerende audities tot de wedstrijden. Al snel blijkt het zware auditieproces (deels schoonheidswedstrijd, deels bootcamp), waar ook veteranen elk seizoen opnieuw met de nieuwkomers moeten strijden om één van de 36 felbegeerde plaatsen, slechts een voorproefje van wat komen gaat. Eenmaal uitverkoren wacht de cheerleaders een slopend sportseizoen, waarbij de meeste meiden overdag werken – cheerleader zijn is vooral een erebaantje – om ’s avonds op het veld te staan.

Naast de haast onmogelijke schoonheidsstandaard die de cheerleaders opgelegd wordt – iedere cheerleader krijgt slechts één keer een kostuum aangemeten, en moet daar dus al haar seizoenen in blijven passen - zijn er ook nog de veeleisende groepschoreografieën. Met stip op één staat publieksfavoriet Thunderstruck, een dansroutine die eindigt met een beruchte splitsprong. De herhaalde manoeuvre is funest voor je heupen, zo beaamt oud-cheerleader Caroline, maar het zorgt wel voor spektakel. ‘Je kan het niet niet doen.’  

Zelf besloot Caroline, tegen het advies van haar dokter in, om toch nog een jaar met een heupoperatie te wachten zodat ze ook haar vijfde en laatste seizoen als cheerleader af kon maken. ‘Was het het waard?’, wilde haar dokter achteraf weten. ‘Ik heb geen spijt’, is haar niet helemaal geruststellende antwoord.

Naar je lichaam luisteren is ongelofelijk moeilijk, dat kan ook Biles beamen. Maar Carolines leidinggevenden hadden beter moeten weten.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.