Column: Dag Olympische Spelen op HBO Max. Ik ga jullie missen!

Waar de reguliere tv-zenders, begrijpelijkerwijs, keuzes moesten maken, waren de Olympische Spelen bij HBO Max als een lopend (sport)buffet.

De Olympische Spelen in Parijs zijn nog maar net voorbij, en toch denk ik er nu al met weemoed aan terug. Niet eerder heb ik zo veel van de Spelen meegemaakt als bij deze editie. Natuurlijk hielp het dat alles zich in dezelfde tijdzone afspeelde. Maar, nog belangrijker: dit jaar had ik echt alle sporten tot mijn beschikking.

In de voorgaande jaren was ik afhankelijk van een beperkt aantal reguliere kanalen, zoals die van de NPO en Eurosport. Maar met HBO Max was dit jaar alles beschikbaar. Dus voelde het elke ochtend alsof je aanschoof voor een lopend sportbuffet: want ga je voor het boogschieten, het zwemmen of de kanoslalom? Voor badminton, basketbal of beachvolleybal? Waar NPO/NOS, noodgedwongen, keuzes moest maken, kon ik bij HBO Max volledig mijn eigen plan trekken.

Soms was het wel even zoeken, bijvoorbeeld naar de kwalificatierondes van het Amerikaanse turnteam, waar Simone Biles haar legendarische comeback maakte. Maar daarna ging er een wereld voor me open, vol olympische sporten waarvan ik niet wist dat ze überhaupt bestonden. Zoals het snelklimmen, waar atleten, als ware Spider-Mannen, binnen luttele secondes (en zonder special effects) een vijftien meter hoge muur op klauterden. Of de wondere wereld van het snelwandelen, met zijn fascinerende vage regels. Want wanneer wordt wandelen rennen? Of wat te denken van (het olympische debuut van) de kayak cross, een competitie waar vier deelnemers tegelijkertijd van een schans het wilde water in worden gekieperd, halverwege een eskimo-rol moeten maken en vervolgens om hangende paaltjes heen moeten roeien, waarbij hun boten als stormram gebruikt mogen worden.

Het maakte het ook makkelijker om dingen terug te zoeken en te kijken - dingen die op internet voor furore zorgden, zoals de routine van de Amerikaanse bebrilde turner (zoek op ‘American pommel horse guy’) die op het paard op magische wijze van Clark Kent in Superman veranderde (hij bezorgde zowel zichzelf als zijn team een bronzen medaille). Of de hype rondom de onwaarschijnlijk stoere Zuid-Koreaanse vrouwelijke scherpschutter die zo uit The Matrix had kunnen komen en haar haast sjofele mannelijke Turkse tegenhanger. Beiden behaalden zilver.

Maar het mooiste moment kwam voor mij aan het einde, bij de marathon van de vrouwen. Niet eens zozeer vanwege de waanzinnige winst van Sifan Hassan, maar vanwege wat er daarna gebeurde. Terwijl NPO/NOS al snel overschakelde naar het baanwielrennen, kon je bij HBO Max de hele marathon blijven volgen tot zelfs de allerlaatste atlete, een hardloopster uit Bhutan, ruim anderhalf uur na Hassan, over de streep kwam. Het applaus waarmee zij door het publiek, waarvan het grootste deel was blijven wachten, werd ontvangen, was misschien nog wel hartstochtelijker dan bij de nummer één. Want doorzetten en niet opgeven; ook dat is de olympische gedachte.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.