Hannibal en Stranger Things: de gemengde geneugten van prequels

Bij Hannibal Rising verloor ik mijn geloof in het nut van prequels. Toen kwam Stranger Things: The First Shadow.

Ik heb zelf altijd ietwat gemengde gevoelens bij het fenomeen van prequels. Vanuit een commercieel oogpunt begrijp ik het helemaal. Je hebt immers al een fanbase waar je op terug kunt vallen. Maar voegt het ook daadwerkelijk iets toe? Misschien nog wel meer dan bij vervolgen (waar ik al eens eerder een column over schreef), voelen prequels vaak als een invuloefening. Je weet immers waar het verhaal moet gaan uitkomen.

Soms kan je ook gewoon te veel vertellen. Ik was altijd een groot fan van de boeken over Hannibal Lecter, ooit bedacht door Thomas Harris. Hannibal begon eerst als randfiguur in Red Dragon (1981), wist wat betreft kwaadaardig charisma in The Silence of the Lambs (1988) met gemak de echte slechterik, Buffalo Bill, te overtroeven en werd uiteindelijk in Hannibal (1999) beloond met een heel eigen boek, inclusief controversieel einde (in het boek besluit FBI-agente Clarice Starling met Hannibal verder te gaan). In dat laatste werk werd wel al iets van zijn geschiedenis onthuld, maar de grootste kracht lag toch in zijn mysterieuze persona van gedistingeerde psychopaat.

Maar na Hannibal Rising (2006) was er weinig van alle mystiek over. Deze prequel vertelde ons precies waarom Hannibal is zoals hij is (kort door de bocht: wrede stropers aten zijn zusje op!).

Gelukkig kan het ook anders. Zo geeft Star Trek: Strange New Worlds (de eerste twee seizoenen zijn te zien bij SkyShowtime) ons een frisse invulling van hoe het leven was op de USS Enterprise voordat James T. Kirk (hier gespeeld door Paul Wesley, The Vampire Diaries) er kapitein van was. We leren meer over zijn voorganger kapitein Christopher Pike (Anson Mount), de ondernemende Nyota Uhura (Celia Rose Gooding) en een jonge (en onwaarschijnlijk sexy) Spock (Ethan Peck).

Ook de theaterprequel Stranger Things: The First Shadow (momenteel te zien in Londen en New York) biedt echt meerwaarde. Ik was zelf na het derde seizoen van Stranger Things (Netflix) eigenlijk wel een beetje afgehaakt, zeker nadat Billy (Dacre Montgomery), de wrede stiefbroer van Max (Sadie Sink), zich opeens toch opofferde voor de goede zaak. Zijn dood kon in ieder geval rekenen op meer aandacht en sympathie dan die van Barb (Shannon Purser) in het eerste seizoen, die door de Demagorgon werd gegrepen terwijl haar beste vriendin Nancy (Natalia Dyer) aan het seksen was.

Toch was ik benieuwd om te zien hoe Stephen Daldry, regisseur van serieuze (melo)drama’s als The Reader, The Hours en Billy Elliot (en het theaterdrama The Audience met Helen Mirren als Elizabeth II) zich zou redden met duistere sciencefiction. Het toneelstuk speelt zich af in Hawkins in 1959, toen Joyce (Winona Ryder), Hopper (David Harbour) en Bob (Sean Astin) zelf nog jonge tieners waren. Maar eigenlijk gaat het meer over de jonge Henry Creel, voordat hij superschurk Vecna (Jamie Campbell Bower, seizoen vier) werd. Dat was, zo vertelde schrijfster Kate Trefry in de making-of Behind the Curtain: Stranger Things: The First Shadow (te zien bij Netflix), ook de grootste uitdaging van het stuk: hoe creëer je sympathie voor een sadistische seriemoordenaar, die in de serie zijn slachtoffers met zijn psychische krachten radbraakt en hun ogen laat imploderen?

Maar het is gelukt. ‘Ik ben verliefd op Henry!’, zo verzucht één van de bezoekers na de première. En je kan haar eigenlijk geen ongelijk geven. Waar Hannibal van zichzelf al complex genoeg was, kan de pure kwaadaardigheid van Vecna wel wat grijstinten gebruiken. Stranger Things: The First Shadow deed iets dat ik na seizoen drie van de serie eigenlijk niet meer voor mogelijk had gehouden: het maakte me nieuwsgierig naar meer.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.