Column: de kracht van een goede televisieaflevering

Een aflevering uit het tweede seizoen van The Bear werd zondagavond tijdens de Emmy’s terecht bekroond.

Maar liefst elf Emmy’s won The Bear op zondagavond in Los Angeles. Liza Colón-Zayas werd bekroond voor haar rol als de eigengereide kokkin Tina. Misschien heeft ze deze winst wel deels te danken aan haar spel in het derde seizoen, waar ik al eerder over schreef. Ook een aflevering uit de serie, Fishes (S02E06), viel in de prijzen. Die episode staat in het teken van spetterend familiedrama en gaf acteurs Jamie Lee Curtis (die een Emmy won) en Bob Odenkirk, als min of meer de patriarch en de matriarch van de familie van Carmy (Jeremy Allen White ging ook naar huis met een trofee), de kans om te schitteren.

Soms is casting alles; ook Jon Bernthal, die Michael speelt, kreeg een Emmy. Maar ik vind het ook belangrijk dat er aandacht is voor individuele afleveringen. Regisseurs kunnen voor hun inzet worden beloond. En als regisseur ben je veel tijd kwijt aan het regisseren van een aflevering van een televisieserie. Bovendien kan je vaak niet alle afleveringen regisseren, want daar is geen tijd voor. De regietaak wordt vaak verdeeld onder meerdere vakmensen; het tweede seizoen van The Bear werd geregisseerd door drie regisseurs: showrunners Christopher Storer en Joanna Calo, en acteur en komiek Ramy Youssef.

Fishes werd geregisseerd door Storer, die daarvoor een prijs won. De aflevering werd geschreven door Storer en Calo. Naast het duo werkten er nog zeven andere scenaristen aan het tweede seizoen. Scenario’s schrijven voor televisie is een vak apart. Je moet rekening houden met de grote verhaallijn en de kleinere verhaallijnen. Tegelijkertijd wil je als schrijver soms ook iets sprankelends aan de serie toevoegen. Terwijl je dus wel binnen bepaalde kaders moet werken. De tweedelige documentaire Wise Guy: David Chase and the Sopranos geeft meer inzicht in dit bijzondere vak.

Zo gaat Chase, de bedenker van het televisiedrama, uitgebreid in op zijn werkwijze: op een groot bord schreef hij voorafgaande aan het seizoen de belangrijke wendingen. Daarna werden de afleveringen onder de scenaristen verdeeld. Eén van mijn favoriete afleveringen is College (S01E05), geschreven door James Manos Jr. en Chase. Daarin gaat Tony Soprano (James Gandolfini) met zijn dochter Meadow (Jamie-Lynn Sigler) op het Amerikaanse platteland langs een aantal open dagen van universiteiten. Onderweg treft Tony een oude verrader, die hij zonder dat z’n dochter het doorheeft vermoordt.

College eindigde in de onlangs bij cultuurtijdschrift Rolling Stone verschenen top honderd televisieafleveringen ooit op de vierde plek. Voor mij is dat geen verrassing: dit is dé aflevering waarin je ziet wie Tony écht is, een koelbloedige moordenaar. En toch houdt je iets van sympathie voor hem. Destijds wilden ze bij HBO voorkomen dat Chase zijn hoofdpersoon op bruutachtige wijze zou afschilderen, zo is in de bovengenoemde documentaire te zien. Maar Chase wilde iets anders: hij wilde spelen met de verwachtingen van de kijker.

Wat ik heel fijn vind aan de aflevering is dat Tony en Meadow voor even uit hun natuurlijke habitat New Jersey worden gehaald. Dat een serie soms ook van de gebaande paden mag afwijken.

Zie ook Fishes, of Napkins (S03E06), die prachtige aflevering uit The Bear die volgend jaar misschien wel in de prijzen valt. Als scenaristen iets nieuws proberen dan levert dat soms ijzersterke televisie op.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films