Column: Kom voor Kidman, blijf voor de kitsch

The Perfect Couple lijkt de zoveelste tv-krimi met Nicole Kidman als de, op het eerste gezicht, perfecte echtgenote. Toch kon ik niet stoppen met kijken.

Eigenlijk begon ik aan de miniserie The Perfect Couple met het idee een column te schrijven over actrice Nicole Kidman, en het feit dat haar tv-rollen de laatste tijd steeds moeilijker uit elkaar te houden zijn. Iedere rol lijkt een herbewerking van die daarvoor, met Kidman, vaak met haar kenmerkende hoogblonde lokken, als de op het eerste gezicht perfecte socialite/echtgenote/entrepreneur.  

In The Perfect Couple is ze het allemaal. Greer Garrison Winbury is zowel de ongenaakbare matriarch van een ultrarijke familie als een supersuccesvolle schrijfster van luchthavenromannetjes; ze is de echtgenote van Tag (Liev Schreiber) en moeder van drie extreem gepamperde zoons, waarvan de middelste op het punt staat te trouwen met een gewone, ordinaire sterveling (Eve Hewson). De tragische dood van het bruidsmeisje gooit roet in het eten.

De rol vraagt niet heel veel van Kidmans kunnen – dat ze het wel nog steeds kan, bewees ze vorige week in Venetië, waar ze voor haar optreden in Babygirl (regie: Halina Reijn) de prijs voor beste actrice won – en ook het verhaal zelf lijkt op het eerste gezicht een dertien-in-het-dozijn-moordmysterie te zijn; een slap aftreksel van Big Little Lies (ook met Kidman) met een snufje The White Lotus.

Eén aflevering was voor deze realisatie genoeg. En toch betrapte ik mezelf erop dat ik door bleef kijken. In de tweede aflevering realiseerde ik me waarom. Om precies te zijn: op het moment dat Benji (Billy Howle) zijn verloofde vraagt om, net nadat haar hartsvriendin en bruidsmeisje dood is aangetroffen, een geheimhoudingsverklaring te tekenen. Die zijn in zijn familie doodgewoon. Zijn belangrijkste argument - het voorkomen dat een of andere groep amateurdetectives er een podcast over maakt – maakt dat je je afvraagt of Benji misschien toch net iets te veel Only Murders in the Building heeft gekeken.

The Perfect Couple weet namelijk precies wat het is: geen hoogdravende Amerikaanse kwaliteits-tv of zwaarmoedige Scandinavische krimi, maar makkelijk verteerbaar vermaak dat zichzelf vooral niet al te serieus neemt. Ja, de dood van het bruidsmeisje is tragisch, maar het is in de eerste plaats een opstapje voor alle verdachten om zich zo 'over the top' mogelijk te gedragen. Van de omhooggevallen zwangere schoondochter (Dakota Fanning), die zich alvast wat van de bruidscadeautjes toe-eigent, tot haar slappe zak van een echtgenoot (Jack Reynor, die er dit keer toch nog net wat beter van af komt dan destijds als vriendje van Florence Pugh in Midsommar). Zijn meest memorabele woordenwisseling: Hij: 'Ja, ik steel pillen van jan en alleman. Is dat een misdaad?' Detective: 'Ja.' Hij: 'Oh.' Kidman doet als Greer niet eens haar best oprecht over te komen wanneer ze zegt dat ze zo overstuur is. En dan hebben we het nog niet eens over de fascinerende verschijning van Isabelle Adjani (Possession, Camille Claudel) gehad.

Wanneer de echte dader uiteindelijk door de mand valt omdat diegene een huishoudelijke handeling verrichtte (onder elite natuurlijk uitermate verdacht), is het duidelijk: dit is geen hoge kunst, maar wel heerlijke kitsch!

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.