Dept. Q: waarom het zo'n geslaagde, en gelaagde, nieuwe crimi is

Netflix waagde zich aan een Engelstalige variant van de succesvolle crimiserie van de Deense schrijver Jussi Adler-Olsen. Het eindresultaat is zelfs eleganter dan het origineel.

Het gebeurt niet heel vaak, maar soms weet een Netflix-serie me toch aangenaam te verrassen. Zoals onlangs gebeurde bij Dept. Q, sinds 29 mei te zien bij de provider. Het grootste pluspunt is al de basis: Dept. Q is geen standaard lopendebandwerk op basis van een samenraapsel van plotelementen waarvan een algoritme denkt dat we dit graag willen zien, maar juist een serie gebaseerd op de succesvolle crimi’s van de Deense schrijver Jussi Adler-Olsen.

Het verhaal in het kort: departement Q is een nieuw opgerichte afdeling bij de politie, waar cold cases een tweede kans krijgen. Nu is ‘afdeling’ wellicht een iets te groot woord. In het begin is het een afdeling van één persoon: de cynische Carl Morck (Matthew Goode, A Discovery of Witches), die net weer is begonnen met werken nadat hij bij een schietincident ernstig gewond raakte. Het nieuwe departement is voornamelijk een publiciteitsstunt van politiechef Moira Jacobson (Kate Dickie, Game of Thrones, The Day of the Jackal). Dat ze hiermee tegelijkertijd één van haar grootste probleemgevallen - Morck, die ook voordat hij neergeschoten werd al een eikel was - veilig uit het zicht kan houden in de kelder is een leuke bijkomstigheid.

Het boek waar het eerste seizoen van Dept. Q op gebaseerd is, in het Nederlands uitgebracht onder de titel Erbarmen, is ook al eens verfilmd, met Nikolaj Lie Kaas in de hoofdrol als getormenteerde zuurpruim. De film is, voor de vasthoudende kijker, te vinden bij Amazon Prime Video, onder de titel Jussi Adler Olsens Serie Q – De Vrouw in de Kooi (The Keeper of Lost Causes). Maar eigenlijk kan je jezelf die moeite ook best besparen. De film is meer een dertien-in-een-dozijn-crimi die in verband met tijdgebrek (96 minuten) behoorlijk wat bochten afsnijdt.

De serie gaat meer de diepte in en doet zelfs een paar elegante aanpassingen aan het oorspronkelijke mysterie. Dat komt vooral ten goede aan het slachtoffer van Morcks eerste cold case: Merritt Lingard (Chloe Pirrie, de moeder van Anya Taylor-Joy in The Queen’s Gambit), die vier jaar eerder spoorloos verdween. In het boek is ze een politica; hier een openbaar aanklager, die meer vijanden heeft dan vrienden. Merritt is geen frêle jonge maagd in nood, maar een gelaagd en weerbarstig personage, waarvan je echt gelooft dat ze doorstaat wat ze moet doorstaan.

Ook de collega’s die één voor één hun weg naar Morcks kerker - pardon: kelder - weten te vinden, krijgen kans zich verder te ontplooien. Zoals de net altijd iets te opgewekte Rose (Leah Byrne), de norse Hardy (Jamie Sives, Annika, Game of Thrones) die bij hetzelfde schietincident verlamd raakte, en – uiteraard – de bedachtzame en pretentieloze Akram (Alexej Manvelov, Top Dog), die als het moet geweld gebruikt, maar daarbij, in tegenstelling tot Morck, nooit de controle verliest.

Of er een tweede seizoen komt is op dit moment nog onduidelijk. De boekenreeks kent tien delen, maar Netflix heeft nog geen aankondiging gedaan. Ik kijk in ieder geval wel al uit naar de volgende zaak van dit zootje ongeregeld!

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.