Wie zijn in Alien: Earth de echte monsters?

In de Alien-franchise wisten we altijd aan welke kant we moesten staan. Maar misschien, zo stelt de serie Alien: Earth, is het tijd voor een shift in onze loyaliteit.

‘You don’t see them fucking each other over for a goddamn percentage.’

Ik heb altijd al een zwak gehad voor de oorspronkelijke Alien-quadrology (de vier films die tussen 1979 en 1997 verschenen). Ja, zelfs Alien3, het zwaar gemankeerde, maar ook uiterst gedurfde speelfilmdebuut van David Fincher, waarin nog voor het einde van de begincredits drie van de vier overlevenden van Aliens rücksichtslos werden afgemaakt (dit tot grote ergernis van James Cameron, regisseur van Aliens). Zelfs al is de ‘Big Bad’ (de grote slechterik) iedere keer hetzelfde – de alien uit de titel – toch heeft elke film een heel eigen sfeer en insteek.

Van de meer recente edities (Prometheus, Alien: Covenant, Alien: Romulus) was ik toch iets minder gecharmeerd. De Alien-franchise was meer een opzichzelfstaand genre geworden, met een handvol vaststaande plotelementen.

Maar nu is er de serie Alien: Earth (waarvan elke woensdag bij Disney+ een nieuwe aflevering verschijnt) van showrunner Noah Hawley (Legion, Fargo). De serie is zowel vertrouwd als verfrissend. Bij de scènes in het ruimteschip waan je je in Alien (inclusief een losgebroken 'xenomorph' en een verdachte wetenschapsofficier die werkt in naam van de onscrupuleuze corporatie Weyland-Yutani). Maar tegelijkertijd heeft de serie ook iets nieuws te zeggen. Voor het eerst lijkt de sympathie namelijk meer bij de niet-mensen te liggen.

Ja, de aliens met zoutzuur voor bloed zijn meedogenloze moordmachines, maar zij zijn daarin lang niet het enige ras. En, in tegenstelling tot mensen, doden zij niet hun eigen soort. Het doet denken aan een memorabele quote van Ripley (Sigourney Weaver) uit Aliens, wanneer ze ontdekt dat één van hun medereizigers (Paul Reiser) van plan was een alien mee te smokkelen en alle getuigen om te brengen. ‘Ik weet niet welke soort erger is. Zij (de aliens) naaien elkaar niet voor een winstpercentage.’

De serie gaat zelfs nog een stapje verder. Beetje bij beetje wordt duidelijk dat de mensen, zelfs diegenen met enigszins goede bedoelingen, op zijn best domme en ondoordachte en op zijn slechtst puur egoïstische en wrede beslissingen nemen. Het is niet per ongeluk dat de konkelende wetenschapsofficier dit keer een mens is, en niet een synthetische robot zoals Ash (Ian Holm) in Alien. En zelfs al hebben de kwaadaardige corporaties dit keer een gezicht; dat maakt ze niet automatisch meer menselijk. Boy Kavalier (Samuel Blenkin), hoofd van Weyland-Yutani-concurrent Prodigy, druipt van de misplaatste superioriteit. Niet alleen naar zijn puur synthetische onderdanen, zoals Kirsh (Timothy Olyphant), maar ook naar zijn menselijke soortgenoten. Ben je het niet eens met een bedenkelijke beslissing? Dan wordt je zonder pardon ingewisseld.

‘De mensen hebben zichzelf wijsgemaakt dat ze geen voedsel meer zijn’, zo onderwijst Kirsh Wendy (Sydney Chandler), een meisje wiens bewustzijn is overgezet naar een synthetisch lichaam. ‘Maar in het dierenrijk is er altijd wel iets groters of kleiners dat je zal opeten wanneer de kans zich voordoet.’ En dat is nog voordat corporaties hebben bedacht dat het wel een goed idee is om bloeddorstige aliens mee naar huis te nemen.

Alien: Earth stelt ons de vraag: misschien verdient de mensheid het wel om te sterven?

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.