De excentrieke bovenste voortanden van Aimee Lou Wood

Niet het acteerwerk, maar het gebit van de actrice stond de laatste tijd centraal in sommige media.

De rechtervoortand van mijn vrouw staat een beetje scheef. Ik vond dat, toen ik haar alweer 23 jaar geleden leerde kennen, al erg charmant. Ik noem het – tja, geen erg originele observatie – de perfectie van imperfectie. Mijn eigen gebit is in mijn tienertijd wel strak gedraaid door een beugel. En is in esthetisch opzicht dus een stuk minder interessant. Ik schrijf deze column niettemin vanwege een ander gebit: dat van de Engelse actrice Aimee Lou Woud, die dit jaar definitief doorbrak in The White Lotus (HBO Max) en Toxic Town (Netflix).

Sommige media schrijven graag over haar eigenzinnige rij van bovenste voortanden. Ze doen alsof het haar handelsmerk is. Toegegeven: mij viel het ook op, toen ik naar het derde seizoen van The White Lotus begon te kijken. Het wordt ook in het scenario van Mike White benadrukt, in een broeierige barscène waarin het personage Chloe (Charlotte Le Bon) naar Chelsea (Wood) kijkt en opmerkt: ‘Wat heb jij een mooi gebit.’ Misschien dacht White met deze frase: laten we het maar benoemen, dan zijn we er van af. Toch werd er, bijvoorbeeld in Engelse tabloid-achtige mediatitels, volop nagepraat over Woods gebit.

Ze werd er ook over aan de tand gevoeld en vertelde dat ze het fijn vindt om niet zo’n generiek gebit te hebben. Ze vertelde dat White haar in eerste instantie had gevraagd om Amerikaans Engels te spreken in The White Lotus. Uiteindelijk koos de showrunner ervoor, misschien dankzij Woods voorkomen, om haar Engels te laten spreken, in haar geprononceerde accent – de actrice komt uit de buurt van Manchester. Die keuze haakt in op een oude Hollywoodgrap: de gezondheidszorg is in Groot-Brittannië ondermaats, dat kan je zien aan het gemiddelde Britse gebit.

Maar Woods gebit is niet gehavend of versleten. Haar tanden zijn juist niet – in zekere zin bijna letterlijk – in een mal gedrukt. Zoals dat in Hollywood gewoonlijk is: jonge acteurs en actrices haasten zich zodra ze in Los Angeles arriveren direct naar de tandchirurg om hun oude gebit te laten omlijsten met spierwit porselein. Ze laten het schoonheidsideaal in hun mond plaatsen. Dús ontstaat er op het gebied van het gebit een generieke look. Er zijn evenwel naast Wood uitzonderingen. Zie bijvoorbeeld het natuurlijke gebit van Dakota Johnson, of dat van Steve Buscemi.

Tja, dat gebit van Buscemi ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Het doet me denken aan het gebit van Hollywoodacteur Humphrey Bogart, die eigenlijk nooit met open mond glimlachte. Maar Bogart was ook een notoir roker, en maakte het iets uit voor zijn spel? Welnee. Overigens waren zelfbenoemde schoonheidsexperts in dienst van de filmstudio’s in die tijd, in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw, ook al nadrukkelijk bezig met hoe een filmster eruit moest zien: hoofdrolspelers moesten iets van schoonheid uitstralen; acteurs die bijrollen vervulden mochten wel iets van persoonlijkheid, om maar even gekscherend te stellen, meenemen naar de set.

Ik schrijf niet graag over het uiterlijk van een acteur, omdat dit al snel leidt tot seksistische of oppervlakkige analyses. Maar ik ben blij dat Wood niets aan haar gebit heeft gedaan. En ook niets aan haar accent. Zo zit je uiteindelijk gewoon naar een echt mens te kijken.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films