Doctor Who: Britse serie gaat onzekere toekomst tegemoet

De kijkcijfers voor de nieuwe Doctor Who blijven tegenvallen. Maar geef Ncuti Gatwa niet de schuld!

James Bond en Doctor Who hebben twee belangrijke dingen gemeen. 1) het zijn beiden Britse iconen. 2) het hoofdpersonage kan eigenlijk niet dood (hoezeer Daniel Craig ons in No Time To Die het tegenovergestelde wilde doen geloven).

Waar de James Bond-franchise altijd doet alsof er niets is veranderd, zit bij Doctor Who de wisseling van de wacht in de serie ingebakken. De Doctor verandert gewoon zo nu en dan van gedaante; regeneratie zit – letterlijk – in hun DNA.

Wat overigens niet betekent dat zo’n openlijke wisseling van de wacht geen problemen met zich meebrengt. Zo was niet iedereen blij toen Jodie Whitaker (want een vrouw) in 2018 het stokje van Peter Capaldi overnam. Ook de bekendmaking dat de Rwandees-Schotse Ncuti (spreekt uit als Shoetie) Gatwa (Sex Education) bij de overstap van de serie naar Disney+ niet alleen de eerste zwarte, maar ook openlijk homoseksuele Doctor zou gaan spelen zorgde in 2023 voor de voorspelbare kortzichtige reacties.

Helaas vallen de kijkcijfers van deze laatste twee seizoenen toch ernstig tegen. Naar de eerste vier afleveringen van seizoen dertien (het laatste seizoen van Whitaker) keken gemiddeld nog vijf miljoen Britten, naar dit huidige seizoen gemiddeld drie miljoen. De toekomst van Doctor Who bij Disney is daarmee onzeker (Disney zelf heeft nog niets over een – mogelijk – vervolg losgelaten).

Het blijkt maar al te gemakkelijk om Gatwa en zijn ‘woke’ personage hiervan de schuld te geven. Wat mij betreft volkomen onterecht. Gatwa geeft ons als vijftiende Doctor een hele fijne, frisse invulling: een zowel charismatische als kwetsbare Doctor die zijn seksualiteit omarmt, en die durft te huilen en lief te hebben.

Volgens mij zit de echte zwakke schakel in de teleurstellende verhaallijnen. De wetenschap dat de huidige showrunner en schrijver Russell T. Davies ook de man was die destijds in 2005 samen met Christopher Eccleston (mijn persoonlijke favoriete Doctor) Doctor Who met groot succes weer nieuw leven inblies, maakt dit extra frustrerend. Het is alsof de man achter Midnight (S04E10) en de special The Waters of Mars (beide te zien bij Amazon Prime Video) opeens is vergeten hoe hij aangrijpende en bevredigende verhalen moet vertellen waarbij het drama verdiend is en de ontknoping niet voelt als een voetnoot.

Neem de dubbele finale van Gatwa’s eerste seizoen The Legend of Ruby Sunday / Empire of Death. De inzet had niet hoger kunnen zijn: oude aartsvijand Sutekh - god van de dood, het 'grootste monster' dat de Doctor in alle incarnaties ooit heeft bevochten - heeft net al het leven in heel het heelal tot stof doen vergaan. Maar de oplossing blijkt dodelijk simpel: de Doctor trekt Sutekh gewoon als een hondje achter zijn tijd- en ruimteschip de Tardis aan door het dooie universum en alles is weer oké. Want: dood + dood = levend.

Ook de dubbele finale in het tweede seizoen is weer een combinatie van onnodig afleidende fan-service, met flitsbezoekjes van oude bekenden (die ik hier niet zal verklappen), en rommelig schrijverschap. Opnieuw wordt ons een zekere Apocalyps, een superschurk én een dramatische ontknoping beloofd. Maar wij, de kijker, weten inmiddels wel beter.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.