Fred and Rose West: A British Horror Story S01E01-02: een opportunistische hervertelling

Driedelige serie over seriemoordenaarsechtpaar focust vooral op de wanstaltigheden, in opzichtige hoop op goede kijkcijfers.

Gloucestershire is een tamelijk rustige streek in het zuidwesten van Engeland. Zo’n plek waar, aldus een agent in Fred and Rose West: A British Horror Story, ‘eigenlijk niets gebeurt’. Wie de zaak kent weet wel beter, en het lijkt bijna alsof de commentator door documentairemaker Daniel Dewsbury is ingefluisterd. Makers van true-crime-series hebben vaak de neiging om de realiteit voor te spiegelen als filmisch: zo onwerkelijk dat het alleen zou kunnen zijn bedacht door Hollywood. Maar niets is minder waar: er is niets episch of filmisch aan de wanstaltige daden van Fred West en zijn vrouw Rose.

De serie begint met negen vrouwenlichamen die worden gevonden onder de woning van het duo. Rechercheurs van toen geven tekst en uitleg bij televisiereportages uit die tijd. Een detective legt uit dat er op een gegeven moment ook stoffelijke overschotten in de tuin werden gevonden en dat seriemoordenaars hun slachtoffers daar alleen begraven als de ruimte onder hun woning vol is. Een macabere slotsom. In de tweede aflevering legt een journalist uit dat deze zaak, waar maar nieuwe informatie over bleef verschijnen, een gouden ei was voor de journalistiek – men kon naar hartenlust blijven publiceren.

Ondertussen wordt ook de vraag gesteld: wie had eigenlijk de leiding? Fred? Rose? Je zou kunnen zeggen dat het antwoord op die vraag via een omweg alsnog weer leidt tot het leed van de slachtoffers. Hij is bijna irrelevant. Maar in Fred and Rose West: A British Horror Story weerklinkt voortdurend ‘intrigerende’ muziek die het tegenoverstelde probeert te benadrukken: het is belangrijk om de gebeurtenissen rondom de seriemoordenaars weer op te rakelen. Deze driedelige serie bewijst evenwel het tegenovergestelde.

Fred and Rose West: A British Horror Story, vanaf woensdag 14 mei 2025 in zijn geheel bij Netflix