Het is eenzaam (aan de top)

Het gelaagde drama Sorry, Baby draait om een jonge, eenzame vrouw (Eva Victor) die kampt met een trauma, terwijl de biografie Gandolfini: Jim, Tony, and the Life of a Legend onthult dat James Gandolfini vaak net zo eenzaam was als zijn alter ego Tony Soprano.

Sorry, Baby, de bekroonde debuutfilm van actrice en filmmaker Eva Victor (Billions), die vanaf deze week in de filmhuizen te zien is, draait om een jonge vrouw (Victor speelt Agnes) die tijdens haar studie aan een universiteit in de bossen van het Amerikaanse New England wordt verkracht door haar docent (Louis Cancelmi vertolkt Preston Decker). Natuurlijk wil Agnes dat Decker wordt gestraft voor zijn daad, dat staat buiten kijf. Maar het drama haakt vooral in op hoe Agnes omgaat met deze traumatische gebeurtenis; en hoezeer ze zich soms eenzaam voelt en behoefte heeft aan intermenselijk contact.

Zo laat Victor doorschemeren dat Agnes verliefd was, of is, op haar vriendin Lydie (Naomie Ackie). Lydie studeerde ook aan dezelfde universiteit, maar verhuisde, terwijl Agnes daar een baan aangeboden kreeg. Het gaat met de carrière van Agnes voor de wind, maar ze mist Lydie, en in veel shots wordt haar eenzaamheid benadrukt. Ze woont in een weelderige, lommerrijke omgeving, maar je moet daar wel moeite doen om omwonenden te spreken te krijgen. Niets gaat vanzelf. Dit alles, die eenzaamheid, is natuurlijk ook een metafoor voor hoe Agnes (ook) alleen haar trauma moet zien te benaderen en misschien wel verwerken.

Ik zag Sorry, Baby min of meer op hetzelfde moment dat ik Gandolfini: Jim, Tony, and the Life of a Legend las, de door filmjournalist Jason Bailey geschreven biografie van James Gandolfini. Er doemden parallellen op in mijn hoofd, tussen Victors gefictionaliseerde personage en het echte leven van Gandolfini. Net zoals Bailey overduidelijke parallellen schetst tussen Gandolfini en diens beroemdste personages Tony Soprano. Dat begint met die relatie tussen eenzaamheid en trauma. In het boek lijkt het alsof de faam die gepaard ging met Gandolfini’s rol in The Sopranos leidde tot een soort onbestemde traumatische ervaring – het wakkerde in ieder geval iets akeligs aan.

Bailey omschrijft dat Gandolfini gaandeweg de jaren regelmatig niet op komt dagen bij opnames van de maffiaserie, of schromelijk te laat komt. De acteur spendeert zijn avonden (en nachten) in clubs en cultiveert een drank- en drugsverslaving. In het boek wordt de indruk gewekt dat Gandolfini langzamerhand op Tony Soprano begin te lijken. En vooral dat het eenzaam is aan de top. Voor een maffioso én voor een topacteur. In de serie is immers te zien dat Soprano eigenhandig belangrijke beslissingen moet nemen; Gandolfini moest ook grote moeite doen om privé de regie in handen te houden, evenals de regie over zijn acteercarrière.

Gandolfini: Jim, Tony, and the Life of a Legend gaat ook erg over het (eenzame) leven na die grote rol. Gandolfini probeert van alles, van het matige The Incredible Burt Wonderstone (2013) tot de (postuum verschenen) ontroerende romantische komedie (Enough Said, 2013). Vlak voor zijn dood in 2013 begint hij ook weer maffioso te spelen, zie bijvoorbeeld Killing Them Softly (2012): terwijl Gandolfini eigenlijk afscheid wilde nemen van zulke rollen. Gandolfini: Jim, Tony, and the Life of a Legend leest in die zin ook als een portret van iemand die ook vastzit in een rol.

In Sorry, Baby vindt Victors personage wel een bevredigende nieuwe levensrol. Agnes  weet de strijd tegen eenzaamheid uiteindelijk te winnen en begint vol goede moed aan haar academische carrière en gaat de toekomst met vertrouwen tegemoet. Als we in ieder geval iets van de film en het boek kunnen leren, dan is dat wel dat eenzaamheid buitengewoon verraderlijk kan zijn en evident invloed heeft op de rol die je in het leven speelt. 

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films