Hoe Tom Cruise Mister: Impossible werd

De zomermaanden zijn toch een beetje komkommertijd. Voor mij een goed moment om opnieuw een duik te nemen in de Mission: Impossible-franchise.

Ik kan er niet omheen. Ook al heb ik zo mijn bedenkingen over wat Tom Cruise privé allemaal uitspookt, er zijn maar weinig acteurs die zichzelf met zo’n overgave, voor ons aller vermaak, op het witte doek door de mangel laat halen. Van de gejaagde actiescènes in Minority Report, de vele doden die hij sterft in Edge of Tomorrow tot, uiteraard, de vele fysieke ontberingen die hij doorstaat als Ethan Hunt in de Mission: Impossible-reeks.

Deze eerste luie zomermaand gaf me een goed excuus om on demand weer eens in de Mission: Impossible-franchise te duiken (deel een tot en met zes zijn te zien bij Disney+ en SkyShowtime; deel vier tot en met zeven bij Netflix; het achtste en laatste deel draait momenteel nog in de bioscopen). Daar openbaart zich al snel een interessante evolutie, zowel van de franchise, als van Cruise zelf.

Films een en twee waren nog erg zoekende, zeker in hoe ze zich wilden verhouden tot die andere filmische actieheld, James Bond. Er stonden grote namen aan het roer, die op dat moment misschien wel even bekend waren als de titelheld. Brian De Palma (Scarface) nam deel een voor zijn rekening, John Woo (Face/Off) nam voor deel twee het stokje over. Ook Cruise was op ontdekkingstocht naar wat, en wie, hij als Ethan Hunt wilde zijn. In deel een is hij meer het brutale lefgozertje, zoals we hem kenden van Top Gun, in deel twee de juist iets te gelikte actieheld, een opgevoerde variant van 007, inclusief een fikse dosis misogynie (iets wat deel een overigens ook kan worden verweten). Thandiwe Newton was vooral een gebruiksvoorwerp, niet alleen voor slechterik Sean Ambrose (Dougray Scott, die voor deze film de rol van Wolverine in X-Men moest laten schieten), maar ook voor Ethans baas (gespeeld door Anthony Hopkins).

Vanaf Mission: Impossible III (het filmdebuut van J.J. Abrams) is er een belangrijke ommekeer zichtbaar. Hunt werd standvastiger in zijn vrouwen (hij kreeg zelfs een verloofde, gespeeld door Michelle Monaghan) en zijn personage kreeg meer diepgang, met ook echt iets te verliezen. Van alle scènes uit die film, is die waarin hij probeert de bom onschadelijk te maken die slechterik Davian (een onderkoelde Philip Seymour Hoffman) in het hoofd van zijn jonge protegee (Keri Russell, The Diplomat, The Americans, toen vooral bekend van de serie Felicity) plantte de scène die me altijd is bijgebleven. Naarmate de filmserie vorderde werd Hunt steeds meer een messias, de profeet die als enige in staat is om alle rampspoed te voorzien (maar nooit door zijn superieuren geloofd wordt) en de enige die de wereld voor deze naderende apocalypsen kan behoeden.

En daar is actie voor nodig, heel veel actie. Uiteindelijk draait Mission: Impossible dan ook echt om de onmogelijk moeilijke kluiskraken en de bijbehorende levensgevaarlijke actiesequenties, waarbij Hunt niet negen, maar negentig levens lijkt te hebben. Vanaf de buitenkant van de Burj Khalifa naar een hoogte van 518 meter klimmen (Mission: Impossible – Ghost Protocol)? Hunt/Cruise draait er zijn hand niet voor om. Sommige scènes tarten wel heel erg de geloofwaardigheid. Is het mogelijk om, zoals in Mission: Impossible – Rogue Nation, minutenlang je adem in te houden om in een ondergelopen kluis in te breken? Ja. Afgelopen juni zou een free diver nog het wereldrecord verbroken hebben door zelfs ruim 29 (!) minuten zijn adem in te houden. Maar die hoefde daarbij geen verdere fysieke inspanningen te doen.

Maar omdat Cruise zo goed als alle stunts zelf uitvoert, voelt het toch alsof het zou kunnen (Cruise zou voor deze onderwateropnames ook daadwerkelijk minutenlang zijn adem in hebben gehouden). In een tijd waarin de meeste actiescènes bijna geheel uit de computer lijken te komen, is Cruise een echte superman.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.