Interview met Dzifa Kusenuh

Dzifa Kusenuh is blij met de nieuwe koers van 3 op reis. Het programma, dat alweer zijn zestiende seizoen ingaat, sluit dit jaar meer aan bij de interesses van de presentatoren en zit minder vast aan een vooraf gecomponeerd script. Dat biedt de BNNVARA-globetrotters extra ruimte om kijkers op een persoonlijke en verrassende manier door jungles, steden en natuur- parken te loodsen.

Kusenuh, bekend van onder meer Zapplive, Drugslab en GTST en sinds 2020 een van de 3 op reis-gezichten, vertelt dat soms te veel al van tevoren werd bedacht. ‘Zo was ik afgelopen seizoen in Paraguay op bezoek bij de men- nonieten, een doorgaans gesloten gemeenschap die leeft op een soortgelijke traditionele wijze als de amish. Vastgevroren in de tijd, zonder moderne technologie. Het kostte tijd om mensen op hun gemak te stellen en op camera
te spreken. Toen ze ons eindelijk binnen uitnodigden, moesten we ons haasten omdat we volgens de planning nog moesten filmen op een volgende locatie. Dat voelde gejaagd en awkward. Een reflectiepunt voor mij.’

Komend seizoen geldt het motto: volg je gevoel. En er is meer ruimte voor eigen ideeën. In Kusenuhs geval mondde dat
– naast reizen naar Berlijn en Indonesië – uit in een citytrip naar het Franse La Rochelle. Behalve om zijn oesters, terrassen en stranden ook bekend om zijn jaarlijkse muziekfestival Franco- folies vol rap, chansons en wereld- muziek. De Nederlands-Ghanese ontmoette daar haar vriend, de Franse straatmuzikant en fluitist Jason die inmiddels veelvuldig in het Rotterdamse centrum is te bewonderen.

‘Ik maak ook muziek, soul, jazzy-achtig. Niet als werk, puur voor mezelf. Dan zing ik af en toe in cafeetjes. In het Amsterdamse Ruigoord stond ik op het festival Landjuweel met de n’goni, een West-Afrikaanse harp. En heel soms treed ik op straat op. Het is niet alleen een leuke manier om reizend mensen en andere muzikanten te ontmoeten. Het
is ook een uitdaging voor mezelf. Met Jason doe ik weleens een setje. Nog steeds heel spannend om je op die manier kwetsbaar op te stellen. Ik geef me bloot met eigen nummers en teksten. Maar over het algemeen luisteren men- sen niet heel goed. Dan is hun reactie vooral: leuk dat je er bent, klinkt goed. Terwijl het schrijven van die liedjes ook een soort van therapie voor mij is. Ik heb bij- voorbeeld een nummer over de relatie met mijn vader waarin dit fragmentje voorkomt: I only smoke weed when I wanna feel happy, I know you want me to study farmacie. Hij zat er altijd op te hameren dat ik apotheker moest worden. Dat liedje zegt veel over mijn onzekerheden. 

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 32.