Lena Dunham is een onvervalste romanticus, blijkt uit haar eigenzinnige werk

De scenarist, regisseur en actrice beziet de wereld met een roze en soms ietwat miserabele bril.

Scenarist, regisseur en actrice Lena Dunham is weer terug met Too Much, een dramedyreeks over een jonge vrouw (Megan Stalter uit Hacks speelt Jessica) die nadat haar relatie uitgaat van New York naar Londen verhuist. Dunham nam in 2019 ook haar toevlucht tot de Engelse hoofdstad. Nadat haar geesteskind Girls, over een groep vriendinnen in New York, in 2017 ten einde was gekomen belandde ze in een afkickkliniek. Ze had al langer chronische pijn en was die gaan bestrijden met pijnstillers. Haar reputatie was dankzij een keur aan uitspraken en gedragingen ook bezoedeld – zo nam ze het in de media op voor een mannelijke collega bij Girls, die werd beschuldigd van seksueel misbruik.

Girls, dat werd uitgezonden vanaf 2012, werd gaandeweg de jaren ook steeds heviger bekritiseerd – daar had ik als fan van het eerste uur ook last van. Dunham spiegelde New York - net als Sex and the City en zo’n beetje het hele oeuvre van Woody Allen - voor als een stad vol onbewogen witte middenklassers. In gesprek met het Britse dagblad The Times vertelt ze recent dat ze destijds, toen ze Girls schreef, ‘leefde in een nep-New York’. Je zou dat in zekere zin kunnen vertalen naar het New York uit films, series en modemagazines. Het droombeeld van New York, if you will.

Ze zegt in dat gesprek ook: ‘Ik heb mijn hele twintiger jaren gedaan alsof ik uitging en alsof ik écht leefde, terwijl ik eigenlijk niet wist hoe dat moest.’ Aan het begin van Too Much wordt Londen op een soortgelijke manier getoond. De eerste aflevering begint met de camera die afvliegt op de London Bridge. Een van de bekendste Londense bouwwerken. Soms moet je als televisiemaker de charme van een stad terugbrengen tot een van zijn ijkpunten. Ook legt Dunham in de eerste afleveringen de nadruk op de taalbarrière tussen New Yorkers en Londenaren. Nog zo’n manier om een contrast uit te drukken.

Je zou kunnen stellen dat Too Much net als Girls leunt op een romantische, eigenzinnige en bij vlagen clichématige verbeelding van een stad. Als je een beetje over Dunham leest, dan zou je kunnen concluderen dat ze niet per se geïnteresseerd is in het maatschappelijk weefsel van een stad. Ze is geïnteresseerd in hoe zij een stad ziet, en hoe ze die visie in de vorm van een dramaserie kan gieten. An sich is daar niets mis mee – het New York van Woody Allen is ook een prachtig New York.

Tegelijkertijd leidt die werkwijze tot een soort bijziendheid. Het proces van dramatisering, het moedwillig aandikken van bepaalde facetten, leidt ertoe dat je andere belangwekkende zaken over het hoofd begint te zien. Tegelijkertijd behelst het métier van kunstenaar dat je andere mensen deelgenoot maakt van de wijze waarop jij de wereld ziet. Dunham is in die zin een onvervalste romanticus, die zich in haar werk dus liever niet bezighoudt met echt sociaal-maatschappelijke problematiek. En toch herken ik in het echte New York ook de metropool uit Girls. Soms is het fijn om schaamteloos de Dunham-bril op te zetten.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films