Nico Dijkshoorn zegt vaarwel tegen DWDD

Door DWDD draag ik roze sokken en een jasje. Ik heb zojuist aan mijn vriendin gevraagd wanneer die verandering plaatsvond. 'Een paar jaar geleden. Iemand had iets van je badstof sokken gezegd. Dat dat eigenlijk niet kon, als huisdichter. Had je de volgende dag opeens dertig paar gekleurde sokken en een jasje met een heel raar kraagje.’ Dus toch. Ook ik. DWDD is mode-technisch in mijn botten geslopen. Ook ik ben een Freek Vonk geworden. Of het klopt weet ik niet, maar in mijn herinnering kwam Freek ooit voor het eerst bij DWDD binnenwandelen in een khaki tenue. De klassieke biologen-look. Hij deed ook allemaal bioloog-dingetjes. Een levende varaan aan zijn staart door de studio slingeren, met een slang om zijn nek uitleggen hoe je een wond moet leegzuigen, een muisje op tafel zetten en zeggen: ‘Laat hem niet je keel zien, want dan ben je verloren.’

Precies die Freek Vonk droeg vier jaar later opeens gewone mensenkleren en bewoog zich op een afterparty van DWDD soepel van Bekende Nederlander naar Bekende Nederlander. Eva Jinek, zijn vriendin, stond naast mij en we keken naar Freek. We gokten op wie hij nu weer af zou lopen. ‘Let op, kijk, nu ziet hij Georgina Verbaan. Kijk, daar gaat hij.’ We zagen hoe Freek zijdelings, als een krab, naar Georgina toe bewoog. ‘Kijk hem nou, die schat,’ zei Eva.

Zo heb ik er in elf jaar DWDD wel meer zien veranderen. Erik Dijkstra stormde eerst een paar jaar met een rode stropdas door het beeld en interviewde doodsbange mensen, altijd intimiderend dicht met zijn mond bij de ondervraagde. Nu zit hij met een mapje papieren voor zich over het Songfestival te praten en vraagt hij in een quiz wanneer de Toren van Pisa om gaat vallen.

Ik zat in de artiestenruimte, vlak naast het toilet en ik observeerde al die ontluikende carrières. Özcan Akyol, hij waaide de studio binnen als een recalcitrante schrijver en nu, acht jaar later, knipt hij Bekende Nederlanders die hun vader of moeder hebben verloren. Hij kan het goed vinden met Lee Towers.

Honderden mensen heb ik stomverbaasd bij DWDD naar binnen zien lopen en vier jaar later presenteerden ze een avondvullende show. Dat deed DWDD met mensen. Matthijs kuste ze wakker. Ik zelf liep elf jaar geleden naar binnen en dacht diep van binnen dat ik eigenlijk een automonteur was. Nu, elf jaar later ben ik voor eeuwig een huisdichter met een spraakgebrek.

Lees verder in VARAgids 12 vanaf pagina 30.