Quentin Tarantino over Yellowstone: film versus Peak TV

Regisseur Quentin Tarantino uitte onlangs kritiek op Yellowstone en hij heeft (deels) gelijk.

Afgelopen december uitte Quentin Tarantino in de (nogal bedenkelijke) podcast van Joe Rogan zijn ergernis over de term Peak TV. Televisieseries die zich makkelijk kunnen meten met films. Tarantino gelooft er niet in. Hij trok deze conclusie nadat hij in een korte tijd veel afleveringen van Yellowstone zag. Hij gaf toe dat hij dol is op de hoofdrolspeler, Kevin Costner, en dat het er allemaal geweldig uitziet. Maar een echte western mag je de reeks niet noemen, vindt hij. Onder meer omdat verhaallijnen niet uitmonden in grote climaxen en omdat hij gaandeweg het gevoel kreeg naar een soap te kijken.

Deze bespiegelingen van Tarantino zijn begrijpelijk. Hij is een begenadigd scenarioschrijver en kijkt op professionele wijze naar het geraamte (de scenario’s) van Yellowstone dat is opgezet door showrunner Taylor Sheridan. Ik ben het deels eens met Tarantino: Sheridans televisiedrama verwordt gaandeweg tot een aaneenschakeling van soapy momenten. De wet van de overtreffende trap zit de scenarist in de weg. Hij moet telkens iets nieuws beginnen, en dat moet extremer van aard zijn, omdat de kijker al murw is gebeukt met allerlei ellende. Je kan als televisiemaker evenwel ook andere onderwerpen aansnijden om de horizon van je personages te verbreden.

Dat proberen scenaristen als Vince Gilligan (Better Call Saul), Noah Hawley (Fargo) en Gennifer Hutchison (Breaking Bad) voortdurend. Verander de leefwereld van je hoofdpersonage; durf sleutelpersonages uit de reeks te schrijven; zet de kijker op het verkeerde been. Een goede serie snakt naar liefde en vetes, maar ook naar verrassingen en personages die zich doorontwikkelen. Dat doet Sheridan overigens wel in Yellowstone. Costners personage gaat op een gegeven moment een rol van betekenis spelen in de politiek, en het speelveld van de serie wordt op die manier verlegd. Maar de bovengenoemde scenaristen deden en doen dat ietsjes beter en geprononceerder.

Je hebt als scenarist van televisiedrama’s ook altijd te maken met een houdbaarheidsdatum. Kijkers haken elk seizoen af, dat is de natuurwet van televisie. Je kan ze onder meer aan de buis gekluisterd houden met een vindingrijke cinematografie. Dat erkende Tarantino ook wel, dat series steeds meer als films ogen. Dat er meer aandacht is voor uitzonderlijk camerawerk. Maar: een serie staat niet gelijk aan een film, proclameerde de filmmaker – en dat is ook zo; zo is er vaak veel minder tijd om een scène te filmen.

Niettemin is Tarantino’s uitspraak ook een beetje cliché; veel van zijn vakgenoten zeggen dat al jaren. Terwijl andere succesvolle filmmakers, zoals Alfonso Cuarón, wél televisie zijn gaan maken (zie Cuaróns Disclaimer, bij Apple TV+). Cuarón is minder snobistisch over het medium. Persoonlijk zie ik het probleem ook niet volledig: televisie draait om het verdiepen van personages, leunt vaak veel meer op dialoog. Film heeft veel meer de neiging om visueel te overweldigen. Ik hou van slow cinema, waarin nauwelijks wordt gesproken, en ook van de memorabele dialoog uit de series van David Simon.

Je kan in die zin ook van twee walletjes eten. Dat is het mooiste wat er is.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films