The Bear en de Russische roulette van serie-hernieuwing

De constante onzekerheid rondom de hernieuwing van series stelt makers voor een duivels dilemma: Ga je all-in? Of speel je op veilig?

Het is inmiddels vaste prik: waar het gaat om het hernieuwen of stoppen van tv-series houden providers de kaarten altijd dicht tegen de borst. Zo is op het moment van schrijven bijvoorbeeld nog niet bekend of The Bear (waarvan het vierde seizoen 26 juni Disney+ van start is gegaan) nog een vijfde seizoen gaat krijgen (de serie is inmiddels verzekerd van een vijfde seizoen, red.).

Nu voelde het vierde seizoen al redelijk als een afsluiting. Toch houden de makers de deur nog op een kiertje open. Het is zowel een logische, als tactische zet. Voor Disney+ is de komedieserie immers het paradepaardje. The Bear sleepte met de eerste twee seizoenen al 21 Emmy's binnen, waaronder één keer beste komedieserie en twee keer beste mannelijke hoofdrolspeler (Jeremy Allen White). Het grootste struikelblok voor continuering lijkt op dit moment de beschikbaarheid van de hoofdrolspelers te zijn: Jeremy Allen White (Shameless) staat op het punt een superster te worden (en is nu bezig met een Bruce Springsteen-biopic), Ebon Moss-Bachrach is onlangs toegetreden tot het Marvel-universum en ook Ayo Edebiri is druk aan de weg aan het timmeren, zowel voor als achter de schermen.

Voor The Bear lijkt het vooral een luxeprobleem. Zelfs als er geen vijfde seizoen komt, voelt de serie met vier seizoenen ook redelijk af. (Er zijn ook series die te lang blijven plakken, als die laatste gasten op een feestje die maar niet willen weggaan. Denk aan How I Met Your Mother, Riverdale en The Walking Dead.) Maar over het algemeen stelt de onzekerheid rondom hernieuwing makers steeds opnieuw voor een duivels dilemma. Ga je all-in, met het risico dat je verhaal rücksichtslos wordt afgekapt? Of speel je op veilig, om de verliezen, mocht het misgaan, toch zo veel mogelijk te beperken? De eerste optie is uitermate frustrerend, maar de tweede optie komt het verhaal ook niet ten goede.

Zelf ben ik dan toch meer voorstander van series die glorieus ten onder gaan, maar die wel echt iets proberen te vertellen. Zoals het onverwacht intrigerende verhaallijntje van Bash (Christopher Lowell) in GLOW (Netflix, gestopt na seizoen drie), een van de geldschieters van het vrouwenworstelteam, die de eerste twee seizoenen wel heel hard zijn best deed te bewijzen dat hij echt volbloed hetero is. En al ben ik nog steeds bitter dat het wonderschone The Dark Crystal: Age of Resistance (één seizoen, Netflix) waarschijnlijk nooit een vervolg zal krijgen; ik ben toch blij dat het eerste seizoen er is.

Er bestaat, zo bewijzen series als The Pitt (HBO Max) en Dept. Q (Netflix), overigens ook een gulden middenweg: series die zorgen dat elk seizoen ook prima op zichzelf kan bestaan. Bij The Pitt volgt één seizoen lang één shift op een eerste hulp in een ziekenhuis, bij Dept. Q., naar de crimireeks van Jussi Adler-Olsen, beslaat één seizoen één cold case. Van The Pitt is al wel een tweede seizoen besteld, maar zelfs als we nooit zullen weten op welk volgende mysterie politiedetective Morck (Matthew Goode) en kompanen hun blik zullen richten, dan nog staat seizoen één als een huis.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.