The Studio: veel Emmy’s voor geniale navelstaarderij

Seth Rogens komedieserie, die zich laat omschrijven als een blik achter de schermen van Hollywood, werd tijdens de uitreiking van de Emmy’s maar liefst dertien (!) keer bekroond.

Daar stond hij dan, met vier beeldjes in zijn handen. Een uiterst trotse Seth Rogen, wiens televisieserie The Studio bij de 77e Emmy Awards maar liefst dertien (!) keer werd bekroond. Ook tot mijn grote verrassing. Toen ik de serie, waarin Rogen een filmproducer uit Hollywood vertolkt, begin dit jaar zag, concludeerde ik dat ik te maken had met een pareltje. Maar tegelijkertijd dacht ik: is een serie waarin de filmindustrie in Los Angeles wordt geparodieerd niet niche? Uiteraard overschatte ik de wijze waarop navelstaarderij in Hollywood steevast met open armen wordt ontvangen. Daar houden film- en televisiemakers onmiskenbaar van.

Films en series die naar Hollywood verwijzen geven de kijker vaak een intrigerende blik achter de schermen van de droommachine die de filmindustrie is. Bij mij in huis hangt in de hal een grote poster van Billy Wilders Sunset Boulevard (1950), een van de eerste speelfilms die reflecteerde op Hollywood. Het drama draait om een actrice die decennia eerder grote successen vierde, maar nu eenzaam wegkwijnt in haar villa. De film zei destijds onder meer iets wezenlijks over de vergankelijkheid van roem, en hoe je als acteur of actrice voor de filmstudio’s volstrekt inwisselbaar bent.

Niet iedereen was destijds blij met Wilders film. Sommige critici vonden het niet verstandig dat Wilder een tipje van de sluier oplichtte van de machinaties van Hollywood. Filmmaker Robert Altman waagde zich ook aan een parodie op Hollywood, met zijn geniale The Player (1992), met in de hoofdrol Tim Robbins als een filmproducent die de hele dag korte pitches moet aanhoren; pitches die in potentie kunnen uitgroeien tot blockbusters. Het leuke aan dit soort films, en een serie als The Studio, is dat elke scène is geworteld in de realiteit.

Seth Rogen, en zijn werkpartner Evan Goldberg, zijn immers al jaren kind aan huis in Los Angeles. Zij kennen het klappen van de zweep. En ze weten wat grappig is, dat is ook niet geheel onbelangrijk. Zie bijvoorbeeld hoe filmmaker Sarah Polley, bij het grote publiek bekend als actrice, aan het begin van de serie een gefictionaliseerde versie van zichzelf speelt. Terwijl ze op een filmset ergens in de Hollywood Hills een scène wil filmen, onderbreekt Rogens personage voortdurend de stilte die vereist is voor de opnames. Terwijl de filmproducent zijn ‘artiest’ eigenlijk met alle egards moet behandelen, zorgt hij er in dit geval voor dat ze ziedend op hem wordt.

En Rogen speelt zo’n scène met de nodige slapstick, met geestige fysieke reflexen die niet hadden misstaan in een komedie van de Marx Brothers uit de jaren dertig (zie bijvoorbeeld hun Duck Soup). Ja, Rogen zet een sukkel neer, en levert direct kritiek op het haperende, nietsontziende studiosysteem. Maar tegelijkertijd ademt alles in The Studio ook een grote liefde voor het métier van film maken. En dat laatste zullen de leden van de Academy of Television Arts & Sciences ongetwijfeld hebben herkend. The Studio is ook een reflectie op hun levens, op hun gezwoeg en de obstakels die ze dagelijks tegenkomen in Hollywood. En voor ons normale stervelingen maakt The Studio, al is het voor even, invoelbaar hoe het is om films te maken; om dromen uit te laten komen.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films