Van Wednesday tot King of the Hill: nostalgie is alomtegenwoordig bij de streamingdiensten

Wednesday en King of the Hill zijn goede voorbeelden van hoe bekende titels en concepten in Hollywood voortdurend worden herkauwd – met wisselend succes.

‘IP’ is tegenwoordig het sleutelwoord in Hollywood. De afkorting staat voor Intellectual Property: rechten die verbonden zijn aan literatuur, muziek of films. Denk bijvoorbeeld aan alles wat met Marvel te maken heeft. Of aan de wijze waarop Disney überhaupt, zie Loki en consorten, de Marvel-titels uitvent tot in den treure. Beproefde formules worden maar herkauwd. Totdat er niets anders dan eenheidsworst overblijft. Ik ben wel benieuwd naar Wednesday (Netflix) en King of the Hill (Hulu, nog geen Nederlandse releasedatum), twee titels die deze week verschijnen die ook min of meer onder de noemer ‘IP’ vallen. Wednesday is immers onderdeel van de Addams Family-franchise; King of the Hill is een ‘herleving’, aldus scenarist Mike Judge.

Judge mijdt moedwillig het woord ‘reboot’; King of the Hill moet niet opnieuw worden ‘opgestart’, maar wordt opnieuw tot leven gewekt, zoiets. De serie draait om de beslommeringen van propaanverkoper Hank (Judge) en zijn echtgenote Peggy Hill (Kathy Najimy), twee doodnormale stervelingen uit een Texaans dorpje. Van 1997 tot 2009 was King of the Hill te zien op televisie. Ik kan me dat nog goed herinneren. Ik kreeg toen ik twaalf jaar oud werd, ergens eind 1997, mijn eerste televisie. En ik stemde die beeldbuis vaak af op de olijke, eigenzinnige creatie van Judge.

In King of the Hill gebeurde niet zoveel. Judge en collega-showrunner Greg Daniels (Parks and Recreation) focusten zich vooral op het mondaine: bijvoorbeeld de dagelijkse bezigheden van Bobby (Pamela Adlon), de puberzoon van Hank en Peggy. Ik keek dan ook niet altijd erg actief naar de serie. Misschien stond hij op de tv wel aan terwijl ik m’n huiswerk deed. En toch neemt zo’n titel een speciaal plekje in je hart in beslag. Nostalgie is vaak al reden genoeg om uit te kijken naar zo’n ‘herleving’. En ik geloof ook dat Judge méér te vertellen heeft.

Zo zijn Hank en Peggy na een langdurig verblijf in Saudi-Arabië weer neergestreken in Texas, en zullen ze vast een plek aantreffen die wezenlijk is veranderd – en wat doet de showrunner met de huidige politieke constellatie? Ik kijk minder uit naar het tweede seizoen van Wednesday. Dat komt onder meer omdat ik een liefhebber ben van de Addams Family-films uit de jaren negentig, met Anjelica Huston en Raúl Juliá als de matriarch en patriarch van de eigenaardige, macabere familie. Die films plaatsten de underdogs, de buitenbeentjes, op een voetstuk – en zo voelde ik me ook weleens.

Dat doet Wednesday ook wel, maar die serie voelt een stuk serieuzer, plechtstatiger. Deze nieuwe creatie is duisterder. En de ironie – de griezeligheid die een komisch effect moet sorteren – werkt vaak niet. Dat ligt misschien ook wel aan de regie van Tim Burton, die eigenlijk al jaren niets wezenlijks meer heeft gemaakt. Nostalgie kan in die zin ook een andere kant op werken. Van King of the Hill wil ik meer zien, omdat ik meer van hetzelfde verwacht; van Wednesday hoef ik niet meer te zien, omdat de originele formule door Burton en showrunners Alfred Gough en Miles Millar aan de kant is geschoven.

En om eerlijk te zijn: aan het einde van de dag heb ik nog het liefste originele, nieuwe scenario’s. Die zijn het tegengif in de hegemonie van ‘IP’. We hebben nieuw talent nodig, met nieuwe ideeën.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films