Verslaafd aan het bedenkelijke The Baldwins

Ondanks een negatieve recensie toch verknocht raken aan de realityserie over een uitgerangeerde Hollywoodster.

Twee weken geleden zag ik de eerste aflevering van de realityserie The Baldwins (HBO Max), over Alec Baldwin en zijn gezin. Ik schreef een negatieve recensie: de timing van deze reeks voelde voor mij nogal raar. Alsof Baldwin zijn reputatie, sinds het schietincident op de set van de western Rust in 2021, wil opvijzelen.

Destijds kwam cinematograaf Halyna Hutchins door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden om het leven, door een kogel afkomstig uit Baldwins pistool. The Baldwins speelt zich af in de opmaat naar het proces tegen Baldwin vorig jaar. Baldwins partner Hilaria blijft vanaf de eerste aflevering haar passief-agressieve mantra herhalen: ja, het is ontzettend verdrietig voor de zoon van Hutchins, die het sindsdien zonder zijn moeder moet doen, maar haar echtgenoot heeft het heus ook erg zwaar.

Natúúrlijk bagatelliseert Hilaria met zo’n observatie het leed van Hutchins en haar zoon. Hilaria is evenwel zo nadrukkelijk bezig met zichzelf, dat ze dat niet ziet – of niet wil zien. Baldwin omschrijft in de tweede aflevering dat hij blij is met de afleiding die de zeven (!) kinderen die hij met Hilaria kreeg hem geven. Je zou bijna kinderen krijgen om je zonden te kunnen vergeten.

Tóch besloot ik de tweede aflevering te kijken met mijn vrouw. En nadat die aflevering was afgelopen biechtte ik op dat ik de rest ook wilde zien. Baldwin is niet mijn favoriete acteur, maar het is fascinerend om te zien hoe hij in de serie omgaat met zijn vrouw en kinderen. Af en toe vang je een glimp op van zijn patriarchale personage uit de sitcom 30 Rock, waarin hij tegenover Tina Fey telkens zijn natuurlijke charisma etaleerde. Ook was hij in die serie niet vies van een fijn staaltje onbevreesde zelfparodie – in zijn gezin evenmin.

Als Baldwin de coole vader speelt, zie ik weer een fragment uit David Mamets geniale Glengarry Glen Ross (1992). Waar ik bang ben dat sommige kijkers vergeten zijn dat Baldwin ooit een filmster was, en een deel van het kijkerspubliek überhaupt geen filmklassiekers kijkt, word ik tijdens het kijken van The Baldwins wel voortdurend herinnerd aan Baldwins filmerfenis. Ik geef toe: het kost me weinig moeite om de negatieve zaken rondom de acteur, waaronder zijn wanstaltige relatie met de paparazzi, onder het tapijt te schuiven.

Mijn 'hypocriete ik' wint het in die zin van mijn 'moralistische ik'. Dat is ook een beetje inherent aan de mens. Sommige vormen van vermaak zijn nu eenmaal een beetje (of erg) viezig. Soms verlang ik simpelweg naar sleazy televisie. Naar, in dit geval, een bekend gezicht dat de camera toegang geeft tot zijn privévertrekken. Dan val ik ook in de categorie schaamteloze voyeur. Voor de buitenwacht legitimeer ik het kijken van The Baldwins met de bovengenoemde argumentatie: Baldwins acteerwerk. Maar ik ben ook gewoon benieuwd naar hoe zijn slaapkamer eruitziet.

Opvallend genoeg vindt Baldwin zijn woning in New York van ruim vijfhonderdvijftig vierkante meter aan de kleine kant, voor de negen inwoners, exclusief de nanny's. Voor mij oogt zijn woning in het New Yorkse Greenwich Village als een paleis. Wij moeten het (ik woon met mijn vrouw en drie kinderen) doen met negentig vierkante meter. Gaat prima, maar je mag dromen!

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films