Zombies 4: Dawn of the Vampires: verzandt voortdurend in clichés

De boodschap – iets met we moeten het op aarde toch echt met elkaar doen – ligt er dik bovenop in moralistisch coming-of-age-avontuur.

‘Het is zij of wij.’ In het vierde deel van de Zombies-reeks getiteld Dawn of the Vampires nemen de dagdwalers het op tegen de vampiers. Het is aan zombie Zed (Milo Manheim) en halve alien Addison (Meg Donnelly) om ervoor te zorgen dat deze twee groepen weer door één deur kunnen. Zij komen tijdens een roadtrip door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden ineens terecht in een soort andere dimensie, waar de twee bovengenoemde facties strijden om het bloedfruit, dat ze nodig hebben om te kunnen overleven. En die voedingsstof is zeldzaam. Parallellen met de huidige tijd zijn evident.

Als een van de personages uitlegt dat de dagdwalers en vampiers hebben ‘geleerd elkaar te verafschuwen’ roept dat meteen herinneringen op aan hedendaags flagrant racisme. Daar hoef je als kijker niet veel moeite voor te doen: de boodschap ligt er dik bovenop in dit coming-of-age-avontuur. Zo stelt Addison op een gegeven moment over haar vriendengroep: ‘Wij zijn twee zombies, een weerwolf en een halve alien; wij zijn het levende bewijs dat alle monsters kunnen samenwerken.’

En naast de naargeestige sores hebben Zed en Addison ook nog normale tienerdoelen. Zed wil graag schitteren in het American Football-team van zijn highschool; Addison wil de aanvoerder worden van de cheerleaders. Zombies 4: Dawn of the Vampires verzandt in die zin als tienerdrama en als horroravontuur voortdurend in clichés. En de nummers, de films zijn immers verpakt als musical, helpen niet mee. De teksten lijken bijna te zijn geschreven door een algoritme; de muziek klinkt generiek en érg zoetsappig. Dit is simpelweg zo’n film die de kijker oplegt hoe die zich moet voelen. Álles wordt voorgekauwd. Tieners verdienen beter.

Zombies 4: Dawn of the Vampires, vanaf vrijdag 11 juli 2025 bij Disney+