Bibi Dumon Tak: De nationale zegeningentelling

"Van tellen word ik rustig, want met tellen orden je de chaos om je heen," begint Bibi Dumon Tak deze week haar column. "Zo tel ik dagelijks de planken van het plafond boven mijn bed. Ik weet allang hoeveel het er zijn en toch tel ik ze iedere ochtend weer. De eendjes voor mijn deur tel ik ook, de vakjes in de ramen, de noten in de schaal. Wie telt vergeet de wereld om zich heen en dat is precies wat ik wil: de wereld vergeten. Daarom, omdat het onlangs drukke tijden waren, besluit ik door te tellen de rust in mijn hoofd te laten wederkeren."

Lees hieronder de volledige column: 

Natuurlijk leg ik de lat dit keer iets hoger. Geen planken en ruitjes, maar diersoorten volgens de methode van de nationale tuinvogeltelling die jaarlijks in januari wordt gehouden.

Ik teken een vak van twee bij twee meter in mijn tuin en zet er een stoel middenin. Welke soorten zich binnen een tijdsbestek van een half uur laten zien in of boven mijn vak noteer ik. De weersomstandigheden zijn gunstig. De zon schijnt, het is vierentwintig graden en nagenoeg windstil. Het is 23 augustus 2023, 14.09 uur en het tellen begint.

Ik zie niets. 14.10 uur. Serieus niets, 14.11 uur. Ik hoor alleen de eendjes in de sloot, vijf meter verderop, 14.12 uur, maar ze zitten niet in mijn vak. Dus ze tellen niet. Damn, 14.13. Ik schrijf op: mens, want alle soorten tellen mee, ik dus ook, 14.14 uur. Niets te noteren.

Uit verveling, of noem het frustratie, begin ik, 14.15 uur, de klinkers rond mijn voeten te tellen en terwijl ik naar beneden kijk zie ik dat het er miegelt van de zwarte wegmieren, zoveel, dat het me duizelt.

Nadat ik de zwarte wegmier heb genoteerd zie ik tegen het vensterglas een kruisspin zitten in haar web. Ernaast zit nog een spin. Een andere soort, geen idee welke. Die zoek ik straks op, want daarvoor nu geen tijd, omdat ik iets hoor zoemen binnen mijn vak, maar wat? Intussen landt er een bromvlieg op mijn been en vliegen er twee koolwitjes voorbij.

Oké, niet panikeren, want het gaat nu razendsnel. Het gezoem landt naast mij op de tak van het appelboompje. Een hommel. Geen idee welke. Ik maak een foto. Aha, boomhommel, tuurlijk, want zit in een boom. Onderwijl klinkt er gekwetter recht boven mij, mijn vak bestrijkt ook de lucht dus vogels doen mee: boerenzwaluwen en huiszwaluwen scheren over. Een stuk of vijf, zes. Dan zie ik een zweefvlieg, maar welke van de driehonderd soorten? Geen tijd dat uit te zoeken want is dat niet een akkerbij die in de klaver duikt? Met mijn neus erboven zie ik, verstopt in een verkreukeld blad, ook nog een hooiwagen zitten. Vlak daarnaast loopt over de aarde een grote vlieg, geen notie welke vlieg dat is. Ik beschrijf hem voor het gemak in mijn notitieblok: lijfje als van een dambord. Blijkt even later dat ze bestaan: dambordvliegen. Hoe meer je kijkt, hoe meer je ziet. I’m on fire, vergeet de tijd.

Daarginds een atalanta op de grens van het vak waar nog net een tak van de vlinderstruik naarbinnen piept. Er scheert een libel voorbij, een blauwe glazenmaker als ik het goed heb. Ik bestudeer een goudvlieg die over de steentjes kruipt en terwijl ik hem met mijn ogen volg zie ik een braakbal liggen tussen het groen. Ik tuur omhoog, zie niks natuurlijk. Hij zal van de ransuil zijn die ik ’s nachts in de esdoorn hoor. Telt die mee? Officieel niet. Maakt niet uit.

Wat een tuin, wat een wereld, en was dat half uur intussen al verstreken? 14.43 uur. Tijd om uit zoeken welke spin er naast de kruisspin in de vensterbank woont. De brugspin, aha, nooit van gehoord. Zestien soorten telde ik in totaal. Mijn honden achter het glas net buiten het vak niet meegerekend. Ik denk dat ik door onkundigheid nog heel veel soorten heb gemist. Maar wat was het leuk.

Die 23e augustus legde ik de lat iets hoger en dat werd direct beloond. Ik telde die middag namelijk geen dingen, maar dieren, en naast die dieren ook mijn zegeningen. Ik wens iedereen een heel mooie zondag toe."