De bunzing: slimme jager met een berucht geurtje

Wie een bunzing in het wild wild zien, moet veel geduld hebben. Dit dier laat zich zelden overdag zien. Toch is het deze filmers gelukt om het dier op beeld te krijgen. De bunzing (Mustela putorius) behoort tot de marterachtigen, net als de hermelijn, wezel en das. Met zijn donkere vacht en lichte strepen rond de snuit lijkt hij altijd een soort bandietenmasker te dragen. Een volwassen bunzing wordt niet groter dan een flinke kat.

De beelden in de bovenstaande compilatie zijn gemaakt door:

• Jamora KLoeg: "Op een zomerse avond stond ik dood stil om de grauwe klauwier te fotograferen tot er plots een niets vermoedende bunzing met een zelf gevangen kikker recht op mij af kwam gerend."
• Michiel Mosterd: "Tijdens wandeling door het bos kwam deze groep bunzingen recht op mij af, ik vermoed dat ze dachten een kleine prooi te vinden, maar ze schrokken toen ze mij werkelijk zagen."
• Dineke Veenstra: "Hij/zij kwam aanhuppelen, keek me een paar tellen aan en huppelde toen rustig verder. Hartstikke leuk natuurlijk."
• J.R. Spoelder: Via een kruip door sluip door is een bunzing te zien. Vlak langs de waterkant in de buurt van De Bilt.
• Bart Leemans: "Deze spelende bunzings kwam ik tegen tijdens mijn natuurwandeling in Dongen."

De bunzing houdt van afwisseling in het landschap. Denk aan houtwallen, slootkanten, moerasgebieden en akkers. Daar vindt hij niet alleen genoeg schuilplekken, maar ook voedsel. Overdag rust hij in een hol en zodra de schemering valt, gaat hij op pad. Dankzij hun slanke lijf kunnen ze prooien tot diep in holen achtervolgen. Daarmee houden ze bijvoorbeeld een muizenpopulaties op een natuurlijke manier onder controle.

Bunzingen zijn echte vleeseters. Hun favoriete prooien zijn muizen, ratten en konijnen, maar ook vogels en vissen. Zoals te zien op de beelden horen ook kikkers op het menu. Van de bunzing is ook bekend dat ze een voedselvoorraad aanleggen van kikkers die het roofdier eerst door middel van een beet in de rug heeft verlamd zodat ze langer vers blijven.

De bunzing staat bekend om zijn ‘wapen’ tegen vijanden. Wanneer hij zich bedreigd voelt, scheidt hij een sterk ruikende vloeistof af uit speciale klieren. De geur is zo doordringend dat je liever meteen afstand neemt. Het leverde hem ook de bijnaam 'stinkdier van Europa' op.

In het voorjaar zoeken bunzings elkaar op om te paren. Na zes weken worden de jongen geboren: meestal tussen de vier tot tien. Ze groeien snel en leren al vroeg hoe ze zelf op jacht moeten gaan. Jonge bunzingen volgen hun moeder in het wild door bij haar in de buurt te blijven en haar te vergezellen, vooral in de periode dat ze nog niet zelfstandig zijn. Na enkele maanden trekken ze uit om hun eigen territorium te zoeken.

De bunzing lijkt zich redelijk te kunnen redden in Nederland. Verkeer, muskusrattenvallen, verlies van leefgebied en bestrijdingsmiddelen zorgen voor een gestage afname. Daarom is de bunzing tegenwoordig een beschermde soort. Wie hem tegenkomt, ziet dus niet alleen een bijzonder dier, maar ook een kwetsbare schakel in onze natuur.

Bron: Zoogdierenvereniging