Dolf Jansen: moeder

Vandaag viert de moeder van columnist Dolf Jansen haar negentigste verjaardag. Ondanks haar leeftijd, wandelt ze nog elke dag drie uur in de natuur. En de liefde daarvoor heeft ze Dolf al van jongs af aan meegegeven.

Lees hier de volledige column:

Het is vandaag 6 juli, dat wist u vast al, maar omdat ik het best vroeg vind op de zondagochtend en niet iedereen al zijn feiten dan al op een rijtje heeft dacht ik het toch maar even te vermelden. Zes juli 2025, gewoon een datum. Maar voor mij een speciale.

Op 6 juli 1935 namelijk werd aan de westkust van Ierland een baby’tje geboren, een meisje.

Het zevende kind van Claire and James Dawson. Hij een voormalig vrijheidsstrijder en nu ‘Super’ bij de politie. Zij een zeer pittige vrouw uit de Brennan clan. James en Claire waren mijn opa en oma, het baby’tje van toen Aileen Enda is… mijn moeder. En die viert dus vandaag haar 90ste verjaardag en ja, dat is best oud en ja, she is still going strong. Zoals ik in mijn nieuwe oudejaarsvoorstelling onthul: ze wandelt nog steeds elke dag zo'n 3 uur. Maar het is ook omdat ze een heel slecht richtingsgevoel heeft en dan wil een vroeg ochtendloopje nog wel eens wat langer uitpakken. En mocht u denken wat erg, wat erg, dat ze verdwaalt en dat niet een van haar vier goed gelukte zoons ingrijpt, nee hoor. Ze wil wandelen. Ze wil in beweging blijven. Sterker nog, als ik haar spreek, vaak laat op de dag, is ze vaak net van de hometrainer geklommen, zo’n ouderwetse fietshometrainer. Waar ze dan nog even een halfuur de benen op los heeft getrapt. ‘I do not make this stuff up, lieve luisteraar!’

Ik realiseer me deze week dat mijn moeder zonder twijfel de vrouw is met wie ik de meeste tijd in de natuur heb doorgebracht. Heel lang geleden, een wandel of kinderwagen daarna, op sandaaltjes of blote voeten, later vast ook op stoere stappers, hoewel u stoer in mijn geval, toen ik 11 was of 15, wellicht niet als zodanig herkend zou hebben. Ik was namelijk wat mager in die jaren en mijn verdere spiermassa moest zich ook nog ontwikkelen. Laat ik het zo zeggen, boven windkracht 4 mocht ik van mijn ouders niet alleen boven op een duin staan.

Ja, ik had ouders, twee ouders in die tijd, een moeder en een vader, het een wat ouderwets gezin inderdaad. Wat verder geen probleem opleverde, behalve natuurlijk het feit dat mijn vader in eigenlijk alles de route bepaalde, omdat hij de weg wist en mijn moeder waar nodig haar eigen paadjes vond. En dan heb ik weer niet over de vrije natuur, want haar richtingsgevoel was vroeger zeker niet beter.

Aan de hand van mijn moeder en al snel helemaal los en zelfstandig, maar wel altijd voldoende in haar buurt heb ik uren, dagen, weken, maanden in de natuur doorgebracht. Simpel gezegd, mijn vader besloot waar we heengingen, welk bos, welk duingebied, welk strand, welk pad, welke heuvel. Hij bepaalde waar de kleine fiat stond en of en wanneer we die zouden gaan terugvinden en daarna mochten wij los. Ik liep naast mijn moeder op bospaden die oneindig leken. Ik rende voor haar uit als de eerste duin in zicht kwam en de wind niet te hard was. We waagden ons samen in de nog ijskoude branding, soms al eind april altijd in de loop van mei, ergens in de buurt van Egmond of Bakkum. We hoorden samen hoe mijn vader vertelde hoe je twee soorten kiekendieven van elkaar kon onderscheiden en hoe je kon zorgen dat je op het laatste deel van de wandeling altijd wind mee had.

Mijn moeder wandelt nu alleen nog maar in de stadse natuur van de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ze mist de uitleg en de blik van mijn vader, maar staat nog geregeld stil onder een grote boom, wellicht nog ouder dan zij, en kijkt dan om zich heen en omhoog, met een verbazing en blijdschap, die ik haar zoon van 62 ook steeds voel als ik de tijd neem, een boom een willekeurige boom, welke boom dan ook, rustig tot mij te nemen.

Happy birthday mam.