Hans Sibbel: Ouderdom

Columnist Hans Sibbel heeft altijd een grote liefde voor de natuur gehad. Toch loopt zijn relatie momenteel een beetje stroef. "Ik wordt ouder en strammer en ik denk dat ik en de natuur even niet zo goed bij elkaar passen momenteel."

Lees hieronder de volledige column:

Er is iets aan de hand met mij en de natuur. Ik hou van de natuur. Ik denk dat de verbinding tussen mens en de natuur essentieel is voor het mensenlijk functioneren. Daarom ben ik ook een visser. Maar dat mag je natuurlijk niet zeggen in een natuur programma. Dus vast sorry daarvoor.

Ik las een artikel nu twee jaar geleden over vingerhoeds kruid. Ik heb vingerhoed kruid altijd en mooie en spannende plant gevonden omdat het een krachtig kruid is, digitalis, wat giftig kan zijn en als jongetje trok mij dat enorm. Net als de Dieffenbacchia. Maar ik las dat vingerhoeds kruid in heel zeldzame gevallen een top bloem kan hebben. Er zat ook een foto bij. En nu kan ik dus niet meer gewoon naar vingerhoeds kruid kijken, ik moet die topbloem een keer zien. Tot nu toe zonder resultaat. Als ik nu vingerhoeds kruid zie denk ik alleen maar, daar gaan we weer. 

En ik heb een appje waardoor je vogel geluiden kan herkennen. Super leuk. Dacht ik. Ik hoorde een heel mooi vogeltje en het bleek een zwartkopje te zijn. Nou, geen wereld ontdekking maar het lukte me niet hem te zien. Maar ach, het is maar een zwartkopje. Ja toch. Maar ik was in Frankrijk en hoorde iets raars. Nog nooit gehoord. Ik appje erbij. 87% zeker een Wielewaal. Bam. Een Wielewaal. Nog nooit gezien. Schitterende gele vogel. Die moest ik zien. Ik hoorde hem. Hij zat er. I was on the spot! Bulls Eye.

Mijn hartslag ging omhoog. Ik had mijn kijkertje bij me. Ik stond op het punt om voor het eerst van mijn leven een Wielewaal te zien. Het voelde als puber op een feestje en ik ging 99% zeker tongen met een meisje. Gewoon echt tongen. Ik was weer 14. Ik denk dat ik me zelden zo levend en een mens heb gevoeld als op dit moment. Die paar seconden voordat je een Wielewaal gaat zien. Voor het eerst. Verwachting en euforie streden om de eerst plek. Ik denk dat er een hormonen slagveld in mijn aderen aan de gang was.

Nou ja. U begrijpt wel waarom ik erover vertel. Niks. Ja, hij liet nog drie keer van zich horen en toen was het stil. Ik heb hem niet eens weg zien vliegen. Ik heb het nog steeds niet verwerkt.

Nou en toen deze week. Ik lig in mijn tuin in mijn hangmat en ik hoor schril gepiep. Ik appje erbij. 97% zeker een winterkoninkje. Dat specifieke getik van ze. Ze kunnen ook zingen maar ze zijn denk ik driekwart van de dag in paniek of aggresief. Het hield niet op. Ik werd gek. Ik kon het niet meer onthoren. Houd je bek, winterkoninkje, houd je bek.

Ok. Wat is er aan de hand. Ik wordt ouder. Ik wordt ouder en strammer en ik denk dat ik en de natuur even niet zo goed bij elkaar passen momenteel. Ik zeg dit namens vele ouderen denk ik.

U bent niet alleen. Ik moet mijn draai ook weer vinden....