Honingbij smult van sneeuwklokje

Een honingbij doet zich te goed aan de nectar van een sneeuwklokje. Het is duidelijk niet de eerste bloem die deze bij bezoekt. Op zijn beide achterpootjes zit al een flinke hoeveelheid stuifmeel.

Bijen vervoeren stuifmeelkorrels in extra dikke haren op hun lichaam. Deze bijzondere haren hebben allemaal kleine vertakkingen waardoor het stuifmeel beter blijft plakken. Die vertakkingen zijn zo klein dat je ze alleen onder de microscoop ziet.

Waar de speciale haren zitten om het stuifmeel te vervoeren, is niet bij elke bijensoort hetzelfde. Bij de metselbijen en behangersbijen bijvoorbeeld, zitten die haren op hun buik. Ze worden daarom ook wel buikschuier (scopa) genoemd.

Andere bijen zoals honingbijen en hommels, vervoeren het stuifmeel in de haren op hun achterpoten. Met haar andere pootjes poetst de honingbij het stuifmeel naar de achterpoten. Door het met een beetje nectar te mengen, blijft het stuifmeel als een soort klontje aan de haren kleven.

Albert Grit kon het bezoek van deze honingbij aan het sneeuwklokje vastleggen op landgoed Dickninge in het Drenste dorpje De Wijk. Terwijl de bij smult van de nectar, blijft het lieveheersbeestje bovenaan het klokje rustig zitten. Wanneer de bij genoeg gesmuld heeft van de nectar, vliegt hij weer verder naar andere bloemen.