Jochem Myjer: Tradities en gewoontes

Elk jaar ligt er onder de kerstboom een cadeautje voor Jochem Myjer van zijn schoonmoeder. Hij weet nu al wat er in zit: parfum. In de biologie ook wel lokstofjes genoemd. Feromonen om aan het andere geslacht kenbaar te maken dat je dekrijp bent. Heerlijk die tradities en gewoontes! 

Lees hieronder de gehele column:

Goedemorgen, op deze Tweede kerstdag.
Een dag van tradities en gewoontes.
Waar sommige mensen lekker de natuur ingaan, ga ik zo naar mijn schoonouders. 
Zoals elk jaar. 
Onder hun kerstboom ligt een cadeautje met mijn naam en ik weet nu al wat er in zit. 
Parfum. 
Mijn schoonmoeder geeft mij elk jaar parfum en daar word ik heel vrolijk van, want de parfum van vorig jaar is net op, dus ik weet nu al dat ik geen nieuwe hoef te kopen.
Die regelmaat geeft mij rust. 
Parfum.

In de biologie ook wel lokstofjes genoemd. Feromonen om aan het andere geslacht kenbaar te maken dat je dekrijp bent. 
Dat krijg ik dus van mijn schoonmoeder. 
Ik ga er maar niet te veel over nadenken. 
Tradities en gewoontes. 
Ik hou ervan. 
Dieren trouwens ook. 

Elke ochtend op het zelfde tijdstip laat ik mijn hond uit. Ze vindt dat heerlijk. Als ik te laat ben, word ze zelfs onrustig. Ik loop hetzelfde rondje langs de Leidse grachten en elke dag op dezelfde plek valt dezelfde agressieve meerkoet mijn hond aan. Alsof het bij zijn dagelijkse kickboxing-work-out hoort.
Ik weet zeker dat hij ons mist als we op vakantie zijn. 

Als ik even later begin met schrijven zit er elke dag boven op de hoge schoorsteen aan de overkant een nijlgans, die zodra de zon in het oosten boven de huizen komt, hevig begint te gakken. 
Ik moet er altijd om lachen, omdat ik dan denk dat die nijlgans eigenlijk een haan had willen zijn, maar dat die per ongeluk geboren is in het lichaam van een nijlgans. Maar dat hij eindelijk uit de kast is gekomen en gewoon doet wat zijn oergevoel zegt. 

Rond tien uur uur komt  er altijd een grote zwerm stadsduiven voorbij. Ik weet waarom ze hier zijn. Elke dag rond dat tijdstip worden ze gevoerd op het dak van onze plaatselijke bioscoop verderop.
Voor en na deze brunch zweven ze in magische  figuren langs mijn raam. Ik hoorde laatst een bioloog zeggen dat ze vermoeden dat het ook een vorm van spelen is om met z’n allen in een zwerm te vliegen. De spelende duif. Ik word daar vrolijk van.

Nog vrolijker word ik van het jonge kauwtje die elke dag met veel lawaai met deze zwerm meevliegt. 
Terwijl andere kauwtjes lukraak heen en weer vliegen,  blijft dat ene jonge kauwtje altijd in de zwerm stadsduiven en de stadsduiven vinden het prima. 
Tradities en gewoontes.
De dieren, vogels en de mensen houden er allemaal van. 
De natuur, waar een nijlgans een haan mag zijn, een kauwtje een stadsduif en een meerkoet Rico Verhoeven. 
De dierenwereld is meer ‘woke' dan de hele mensenwereld.

Hoewel de dierenwereld en de mensenwereld eigenlijk exact hetzelfde zijn, want het verbaast mij altijd weer dat mensen zichzelf boven of buiten de dierenwereld stellen.
Dat de homo sapiens toevallig kleren aan heeft en zijn grot heeft ingeruild voor een huis, betekent toch echt niet dat je meer rechten hebt dan dieren en planten. 
Mijn zoon was laatst geblesseerd geraakt tijdens het voetbal en het gehele team had bij hem gezeten tot de verzorger kwam, want ze hebben geleerd dat je als team er altijd voor elkaar moet zijn als iemand het moeilijk heeft.  

Mijn kerstgedachte is dat we in 2022 nog beter voor onze mede-aardbewoners gaan zorgen dan in 2021, want ze hebben het moeilijk. 
En terwijl ik deze laatste zin opschrijf, zit er op het dak van mijn huis een grote zilvermeeuw keihard te lachen. Ik denk dat ik weet waarom, want hij hoeft op tweede kerstdag NIET naar z’n schoonouders.