Kees Moeliker: de kunstgrasschaaf

De ellende begon op 28 december 1965. Toen vroegen James Faria en Robert Wright in Amerika patent aan op hun uitvinding van een ‘Monofilament Ribbon Pile Product’. Wij kennen dat materiaal als kunstgras.

Lees hieronder de gehele uitgeschreven column: 

Het was destijds bedoeld ter vervanging van natuurlijke grasmatten van sportvelden zodat er altijd – weer of geen weer – gespeeld kon worden. Het was sterk en bestand tegen intensief gebruik van schoenen met noppen. Een echte innovatie die werd doorontwikkeld tot kunstgras met de look-and-feel van echt gras. Even los van die akelige rubberkorrels die het milieu vervuilen, heb ik niets tegen sportvelden met kunstgras. Prima toch, lekker voetballen of hockeyen zonder hinder van modderplassen en regenwormenpoep? Maar zoals dat met alle belangwekkende uitvindingen gaat, kent ook kunstgras inmiddels huis-tuin-en-keukentoepassingen. En die lopen uit de hand.

Terwijl klimaatneutrale groene daken niet aan te slepen zijn, voltrekt zich op grondniveau een ramp. Steeds meer gazons worden vervangen door kunstgras. Het moet gouden handel zijn. Ga maar eens kijken bij de Kunstgrasgigant, de Kunstgrasconcurrent, in het Kunstgrasdepot of bij welke andere surrogaatgrashal dan ook. De rollen die daar op klanten liggen te wachten, bedekken met gemak drie keer de Flevopolders. Er werken marketing-genieën die het assortiment aanprijzen met merknamen als ‘Aerdenhout Superieur’, ‘Blaricum Prestige’, ‘Bloemendael [sic!] Excellent’ en – jawel – ‘Rotterdam Grande’. Uitgekeken op dat eeuwige groen? Wat dacht u van turquoise, roze, paars of gewoon stemmig zwart kunstgras? Nee, als het zo moet met onze tuinen dan verlang ik terug naar de grindtegel.

Ik denk dat de kunstgrashausse te maken heeft met de klimaatverandering. Je ziet je netjes onderhouden grasperk verdrogen waar je bij staat en denkt ‘weg met die grauwgele zoden, dan hoef ik ook niet meer te sproeien en te maaien’. Doe het niet, lieve luisteraars. Denk aan de merels en de wormen, en aan de springstaartjes in de verstikte bodem. En vergeet niet dat ook een grasperk, hoe klein ook, kooldioxide opneemt en broodnodige zuurstof produceert.

In Zuid-Europa waar ze al wat langer met droogte te maken hebben, lusten ze wel pap van kunstgras. Daar is zelfs in stadsparken al veel natuurgras vervangen door onnatuurlijke bodembedekking. Het gevolg is een meetbare verarming van de vogelbevolking die als eerste werd vastgesteld bij de huismus, notabene de oerstadsvogel. Uiteindelijk stort er een compleet ecosysteem in.

En dat allemaal omdat kunstgras onderhoudsvrij is? Nee dus. Stadsecoloog Ton Denters vond vorig jaar in hartje Amsterdam een perceel kunstgras waarop 25 soorten wilde planten groeiden. Dat is twee keer zoveel als in een doorsnee natuurlijk grasveldje. Sommige van die pionierplanten waren tot vijftien centimeter hoog. Ook daar hebben uitvinders een oplossing voor gevonden: de kunstgrasschaaf. Hij bestaat, echt!