Nathalie Baartman: Geen pesticide, please!

"Op appels zit een wettelijke limiet bestrijdingsmiddelen. Op bloemen niet. Onder het motto: Een mens eet geen lelie. Dus we zien het probleem nie", aldus Nathalie Baartman. In haar huis van is de sierbloem gestaag uit de gratie geraakt. Zelfs de afgeprijsde boeketten laat ze staan.

Lees hieronder de gehele column:

Zelden krijg ik na afloop van een voorstelling nog een bloemetje in theater. Niet dat het ooit hoefde. Een mens mag na gedane zaken al blij zijn met applaus. Dat kan toch geen natuurkundeleraar zeggen: ‘Wat mij nou is overkomen. Ik legde de Wet van Ohm uit en toen ging de hele klas klappen.’

Ja, in veel theaters is de bloem in de ban gedaan. Ik dacht ook telkens, als een glimlachende gastvrouw mij zo’n gemengd boeketje met gerbera’s in de hand drukte: ‘Wat moet ik met deze gifzooi?!’ Maar om dan in het volle spotlicht tegen zo’n vrijwilligster te mompelen: ‘Is dit wel biologisch organisch gecertificeerd?’ is ook zo nuffig. Maar toch, op appels zit een wettelijke limiet bestrijdingsmiddelen. Op bloemen niet. Onder het motto: Een mens eet geen lelie. Dus we zien het probleem nie. En dan sta je daar op het podium met een kankerverwekkend geschenk in de knuistjes.

Dus niet in alleen theater, ook bij mij thuis is de sierbloem gestaag uit de gratie geraakt. Tegenwoordig loop ik aan kraampjes voorbij. En heus alles wat daar in het geel en paars op stengels in emmers met water staat, knipoogt me toe. En als de hemel maar niet zonnig blauw wil schieten en februari zich, ondanks de sneeuwklokjes, ijzig grijs blijft tonen, is de verleiding groot om lente op de vaas te zetten. Vrolijk Pasen kun je ook afdwingen.

Maar ik weiger. Zelfs de afgeprijsde boeketten laat ik staan. Voor een prikkie een doornig bosje? Nee! Met enige verwarring in mijn hart. Dat wel. Want ze lonken. Vooral de rozen. Die dappere symbolen van de liefde zijn immers afgesneden van hun wortelgestel en op lang transport gezet om hier in de kou te mogen ontluiken. Opgegroeid in Ethiopië en met een welkom gebaar onthaald in Nederland. Zij wel. Zonder vinnige tussenkomst van Faber en Co. Wie ben ik om deze rozen, deze rode schoonheden te negeren?

Maar het maakt me boos. Sierbloemen zijn een luxeproduct en behoren niet tot de eerste levensbehoeften van de mens. Het is je reinste commercie. En dat voor deze zinloosheid de goorste bijen-dodende chemische prut benut wordt, is meer dan verwerpelijk. Onlangs bleek uit onderzoek dat op een eenvoudige bos rozen van de supermarkt met die bonuskaart negen verschillende verboden pesticiden zaten. Die boel is domweg buiten Europa geteeld om aan wetgeving te ontkomen.

Ja, elders op de wereld worden mensen op het land blootgesteld aan Parkinson-bevorderlijke troep zodat wij hier kunnen genieten van een stelletje trosanjers op tafel. Dit smeekt om beleid, al verwacht ik voorlopig van glyfosaat-minnende politieke partijen als de BBB geen gezonde restricties aan die sierbloemenbende.

Dan doe ik als burger maar een voorzetje. Er is meer. Er is hoop. ‘Dat verdient een bloemetje’ is zeker een leuke leus. Maar ‘dat verdient een trommel met zelfgebakken koekjes’ is dat ook.