Oesterschelpen gaan van de molen naar de molen

De Amsterdamse krijtmolen d'Admiraal (1792) maalt deze dagen lege oesterschelpen. Van het schelpenpoeder worden een soort tegels 'gekleid', die in windparken in zee worden gestort. Daar moeten er weer nieuwe oesters op gaan groeien.

Vroeger kwamen er uitgestrekte riffen van platte oesters voor in de Noordzee. Die zijn allemaal verdwenen en ze komen ook niet zomaar weer terug. "Platte oesters vestigen zich eigenlijk alleen maar op oude oesterschelpen", vertelt Karin Didderen van het bedrijf BESE, dat kunstmatige structuren produceert waar oesters maar ook andere dieren of planten zich in zee op kunnen vestigen. "In windmolenparken liggen weliswaar grote stenen aan de basis van de turbines, maar daar hechten oesterlarven zich niet graag op." Omdat windparken wel geschikte plekken zijn om nieuwe riffen te laten groeien (er komen immers geen vissersschepen), wil BESE de schelpen nu een andere slimme 'kickstart' geven.  

Oesterlarven worden wél aangetrokken door de 'geur' van schelpen van soortgenoten. Daarom maalt molenaar Harm-Ydo Hilberdink van de laatste 'krijt en trasmolen' van Nederland, d'Admiraal in Amsterdam-Noord, nu lege schelpen van Japanse oesters. Van het poeder maken Didderen en collega's een pasta die keihard opdroogt tot een soort tegels. Op de bodem van de zee moeten die weer nieuwe platte oesters aantrekken.

Molenaar Harm-Ydo is verguld met deze klus. De krijtmolen werd in 1792 gebouwd in opdracht van de negentigjarige Elisabeth Admiraal. In de molen werden tufsteen, krijt en schelpen vermalen tot specie voor de bouw van het groeiende Amsterdam. "Het is geweldig dat we ook nu weer schelpen kunnen malen met een echte, nuttige toepassing, voor de groei van platte oesters in moderne windparken."