Op pad met Menno Bentveld: Eindelijk

Als je vol goede moed 'moeilijke dieren' gaat filmen, weet je al van tevoren dat het niet gaat lukken. En daarom was het credo van Menno Bentveld bij alle pogingen om de wolf in beeld te krijgen altijd: "We gaan ervoor, maar het wordt toch niks." Maar op het schietterrein van ASK 't Harde loopt het anders. Voor de Varagids schrijft Menno iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Daar zijn ze dan. Vijf stuks nog wel. Recht voor onze neus. Eerst een, dan twee, nog één vanaf de hei, dan nog eentje die verstopt zat en uiteindelijk vijf. Wolven. Kuierend over de brede zandbaan die over het afgesloten defensieterrein loopt. Hadden we erop gerekend? Nee. Sterker nog: ik had nogal intensief gemanifesteerd (sinds Louis van Gaal en het WK in Qatar een beproefde methode om dromen uit te laten komen) dat we ze absoluut níet zouden zien. Als je immers vol goede moed moeilijke dieren gaat filmen roerdomp, wilde kat, dat soort schuwe kornuiten weet je al van tevoren dat het niet gaat lukken. Een otter op bestelling? Onbegonnen werk. Fluitend een wielewaal scoren? Forget it. En daarom was mijn credo bij die wolf: we gaan ervoor, maar het wordt toch niks.

Tuurlijk: we begrepen heus dat dit stuk van de Veluwe een grote roedel herbergt en dat de ecoloog die ons begeleide van de hoed en de rand wist. Gister waren ze nog gezien, door een kanonnier die tussen het schieten door even een appeltje stond te schillen. Nou schillen wij best wat appeltjes tussen het filmen door, maar zien nóóit een wolf, hoe we ook ons best doen.

En wij komen óók op parkeerplaatsen van supermarkten en rijden langs trottoirs in Veluwse dorpskernen plekken waar al die gruizige filmpjes worden gemaakt door argeloze voorbijgangers die ZOMAAR een wolf zien maar als wij daar met piepende banden arriveren is de wolf altijd gevlogen en zien wij hem slechts op nu.nl. Er zijn verschillende teamleden die uit pure frustratie de pijpen van hun afritsbroek hebben opgegeten.

En dus gingen wij voor plan B: het ophangen van automatische wildcamera’s. We zouden dan weliswaar niet de thrill voelen van oog-in-oog staan met een wolf, maar toch tenminste de beelden hebben. Het liep anders. Gelukkig.

’s Morgens vroeg, op weg naar het bosperceel om de wildcamera’s op te halen, in de hoop op een flardje wolf liepen we ze dus tegen het lijf. Ongekend, uniek. Ik meen dat we de eerste Nederlandse cameraploeg zijn die vijf wolven bij elkaar filmt. En dan dus niet bij een supermarkt of in een weiland met dertig dode schapen op de achtergrond. Maar in een uitgestrekt en verlaten stuk natuur (op de dagelijkse bommen en granaten na, maar daar schijnen zowel wolf, zwijn als hert geen moer om te geven), waar ze kunnen jagen en de wildstand in balans brengen.

Erg afschrikwekkend zagen ze er overigens niet uit. Ze lummelden wat, krabden zich achter de oren en verdwenen in het struweel. Floep, weg waren ze.

Echt spannend werd het pas toen ze vanuit de communicatietoren wilden weten of we het schietterrein al af waren. De artilleristen stonden klaar met zwaar geschut voor een oefening met scherp. Er wordt hier immers geschoten van klokke negen tot vier en voor een militair is stipt op tijd stipt op tijd. En dus scheurden we over de uitgestrekte vlakte terug naar de veilige zone. Onze ecoloog achter het stuur van de landrover wist niet hoe vaak hij in de porto moest brullen dat we er écht aan kwamen en of de kanonnen nog even konden zwijgen. Hij zweette peultjes. "Ze staan te trappelen, gaan bijna beginnen", klonk het droog vanuit de toren. Soldatenhumor.