Op pad met Menno Bentveld: Flappiegevoel

Tijdens de draaidagen in natuurgebied Zuidlaardermeergebied valt Menno als een blok voor een kudde landgeiten: "Er speelde zich echter tijdens ons verblijf een klein drama af." Voor de Varagids schrijft Menno Bentveld iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Alles wat Noord-Nederland aan drassige flora en fauna te bieden heeft, kun je vinden in het Zuidlaardermeergebied. Je richt je kijker in willekeurig welke richting, je beklimt een winderige uitkijktoren, je loert wat tussen rietkragen en de steltkluten, witwangsterns, geoorde futen en snorren zoeven langs.

Maar ondanks het feit dat we ons in een waar vogelwalhalla bevonden vielen we als een blok voor de kudde landgeiten en dan vooral – ja, daar heb je het – voor de lammetjes. Er speelde zich echter tijdens ons verblijf een klein drama af, want eerst waren er een heleboel, en toen weer niet, en toen weer wel.

Die landgeit is een verhaal apart. Het is een iconisch knuffeldier dat je in tekenfilms of in de Donald Duck ziet: lange haren tot over de ogen, een grote sik en enorme gekrulde hoorns. Hij doet het van oudsher goed in het ooit koude Noord-Europese klimaat, houdt de boel lekker open door berkjes en wilgen weg te vreten, waardoor riet en bijzondere plantensoorten een kans krijgen en vandaar dat Het Groninger Landschap er in dit gebied een heel stel heeft rondscharrelen.

Toen we arriveerden was boswachter Jesper jubelend: er waren die nacht vijf lammetjes geboren! Dus camjo Inge naar links, natuurfilmer Roel naar rechts en de rest achter Jesper aan, op kousenvoeten door het veld om het jonge grut te lokaliseren. Maar na drie uur zoeken moest Jesper concluderen dat ze er niet meer waren. Wat? Hoe? Niet meer waren? Ja, waarschijnlijk een vos of een andere sluwe rover die zich tegoed had gedaan aan de verse lamsboutjes. Een zwaar Flappie-gevoel maakte zich van ons meester. Jesper had het hek toch goed dicht gedaan? Zoals hij iedere avond deed? Hij was zelfs nog even teruggegaan, alsof hij wist, wat hij nu weet… Maar ja, zo’n vos heeft weinig moeite met een boerenhek en daarbij: de jonge landgeitouders moeten leren dat ze ook ’s nachts hun kroost beschermen en dus was dit een harde, maar belangrijke les.

Intens bedroefd zochten we die avond onze tentjes op. Wat een teleurstelling. En wat een gemiste kans voor Inge om die snoezige lammetjes met hun kleine sikjes te filmen.

De volgende ochtend. Telefoon van boswachter Jesper. Ze zijn er weer! Huh? Dat wil zeggen: er zijn weer nieuwe! De vorige waren hoogstwaarschijnlijk weggekaapt, maar er waren er wéér vijf geboren, de navelstrengetjes hingen er nog aan. Wij erop af, camera’s in de aanslag, die kans lieten we ons niet ontglippen! Nog voorzichtiger dan eerst kropen we door het veld om toch vooral niets en niemand te verstoren en ja hoor, daar waren ze: te zoete lammetjes, met sikjes en kwispelende staartjes, mekkerend en wel. Inge snel haar shot gemaakt en wij weer rap het veld uit. Eind goed al goed.

En oh ja: we filmden óók nog heel veel steltlopers, geoorde futen en witwangsterns, maar mensenkinderen die lammetjes! Zoooo zoet.

Ps. Op de foto camjo Inge op de dag van de lammetjesroof. De dag erna hebben we ze wél gefilmd maar níet gefotografeerd. Je ziet ze dus in de uitzending.