Op pad met Menno Bentveld: Meltdown

Voor Menno zijn de draaidagen goed te doen: "Maar de crew, die moet écht aan de bak." Vooral de geluidsman moet alle zeilen bijzetten. Maar wat moet het team doen als het de hitte kortsluiting bij de apparatuur veroorzaakt? Ook in de zomermaanden gaat Menno Bentveld door met zijn columns voor de Varagids.

Lees hieronder de gehele column:

Kijk, voor mij valt het wel mee. Ik slof wat met de boswachter over een heideveld, vraag iets over bronstige damherten of loer naar een libel. Zolang ik maar op tijd uit mijn tentje kruip en nieuwsgierig kijk, loopt het allemaal wel los. Maar de crew, die moet écht aan de bak.

Zo komt onze redactie iedere week weer met een fris Nederlands natuurgebied op de proppen waar boswachters staan te popelen om hun werkruimtes voor ons te verlaten (daar willen we slapen) en de sleutels van hun terreinwagens aan ons te overhandigen (daar willen we mee op pad). Producers fixen dat er soep en koffie is en dat al het gefilmde materiaal veilig op Hilversumse servers terechtkomt. Regisseurs zorgen ervoor dat eenieder van ’s morgens vier tot ’s avonds elf vrolijk en gemotiveerd blijft en dat alle avonturen tot een spannende aflevering gemonteerd worden.

De cameraman filmt alles, maar dan ook werkelijk alles wat er tijdens de twee dagen en nachten in het veld gebeurt. Of we nu door een moeras waden of in de verte een zeearend aanwijzen: hij heeft het. De natuurfilmers op hun beurt brengen iedere mier, ieder oerpaard of bijeneter perfect in beeld, liefst in ochtend- of avondzon, met een beetje tegenlicht en een extra rondje draaiend.

De camjo is een one man band: regisseur, cameraman en geluidsman tegelijk en hij of zij maakt extra onderwerpen. De achter-de-schermenfilmer maakt de making-of en moet scherp zijn op al het onverwachte: bij voorkeur een regisseur die vastzit in het prikkeldraad of de geluidsman die wegzakt in het veen.

Over die laatste gesproken: geluidsman Timo zakte inderdaad ooit weg in het veen. Het was dat zijn geluidstas als een grote uitstulping op zijn buik hing waarop hij bleef steken, maar het had niet veel gescheeld of hij was in de bruine pap verdwenen om te transformeren tot veenlijk.

Timo moet sowieso vaak alle zeilen bijzetten. Als wij staan te joelen omdat we in de verte een rode wouw zien, staat hij met zijn microfoon in de lucht te roeren in een poging bij dat geweldige beeld óók geluid te leveren. Als wij achter vlinders aan een weiland inrennen moet hij maar zien dat hij, vaak gehuld in waadpak of lieslaarzen, met zijn snoeren, geluidshengel en zware tas net zo rap over dat boerenhek komt als wij.

En wanneer het team op het punt staat om in wetsuits, in een wilde zee naar een verlaten bunker te zwemmen, moet hij met vuilniszakken (voor zijn geluidstas) en condooms (om de microfoontjes) aan de slag om alles droog en verstaanbaar te houden. Ik bedoel: je ziet er weinig van op tv, maar het leven van een natuurgeluidsman gaat zelden over rozen.

Ondanks alle uitdagingen gaat het niet vaak mis. Zoals die keer op het eiland Tiengemeten waar het zowat 35 graden werd. Lang bleven alle zendertjes, microfoontjes netjes werken, maar plots was het over en uit. Of de hitte kortsluiting veroorzaakte die de hele bedrading inwendig deed smelten, ik weet het niet, maar zijn volledige audio-set was zo dood als een pier. Tot er nieuwe apparatuur uit Hilversum arriveerde, konden we niets meer doen. En niemand van de hele crew, van al die bikkels en troubleshooters kon iets beters verzinnen om dan maar, ter afkoeling in het Haringvliet te springen. Overmacht. Timo lag er als eerste in.