Op pad met Menno Bentveld: Oogklepmethode

De slikken van Voorne zijn wonderschoon, maar als je je hoofd ietsje te veel naar rechts draait, verandert het panorama in een drama. "En dus hanteer ik op zulke momenten de oogklepmethode", aldus Menno Bentveld. Voor de Varagids schrijft Menno Bentveld een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Niet naar rechts kijken!, spreek ik mezelf toe als ik de uitgestrekte slikken van Voorne betreed. De Zeeuwse en Zuid-Hollandse slikken gelden samen met het Wad in de wereld van natuurbeschermers als uitzonderlijk kostbaar, uniek en rijk aan leven. Geroemd onder vogelaars en wadbodemdeskundigen. Je hebt er zelfs bij die hun neus ophalen voor de Grand Canyon, the Great Barrier Reef en het Amazonewoud bij elkaar; slijkplaten moet je hebben! Da’s pas mooi. En dan helemaal onze slijkplaten, die in de Hollandse delta.

In die door de zee aangevoerde smeuïge drab wemelt het van het de zeepieren, vlokreeften, slijkgarnalen, kokkels en gapers. En al dat krioelende bodemleven vormt een rijkgevulde dis voor de miljoenen trekvogels die jaarlijks Nederland aandoen om uit te puffen, zich vol te vreten en op te vetten voor de laatste ruk naar de arctische gebieden (voorjaar) of diepe zuiden (najaar).

Maar de wonderschone slikken van Voorne hebben een haakje, een probleem, of zo je wilt: een uitdaging. Als je het strand bij Oostvoorne oploopt namelijk, zie je bij laag water links van je de slibbige zandplaten, glimmend in de zon, zover het oog reikt. Bontbekplevieren, drieteenstrandlopers, kluten en bergeenden scharrelen hun kostje bij elkaar. Enkele kitesurfers op de achtergrond, geen probleem. Die schijnen rekening met de vogels te houden, vliegeniers onder elkaar. Een weldadig gevoel overvalt je; je bent gearriveerd in één van de strandvogelwalhalla’s van het westelijk halfrond. Om met Vasalis te spreken toen ze de simpele schoonheid van de natuur beschreef: ‘Heer, had het hierbij maar gelaten.’

Want in Nederland zijn er zowat geen plekken waar het uitzicht 360 graden rondom briljant is. Juist de richting waarin je kijkt, daarin zit ’m de angel. En dus voel je in Voorne, als je de blik langzaam naar voren wendt, de bui al hangen (witgele dampen drijven het beeld binnen) en als je je hoofd volledig naar rechts draait verandert het panorama al helemáál in een drama. Op nog geen kilometer afstand ontvouwt zich de Tweede Maasvlakte in al haar industriële glorie.

Direct voorbij de Brielse Gatdam rijzen olietanks en gascontainers op, windmolens en containerterminals, baggerdepots, bulkcarriers en bouwkranen. Daar zit je als natuurvorser niet op te wachten. En dus hanteer ik op zulke momenten de oogklepmethode. Gewoon blijven draaien met je hoofd tot je de ideale kijkrichting gevonden hebt. De richting waarin het landschap mooi en vredig lijkt. Tikkie naar links (autosloopbedrijf uit beeld), tikkie naar rechts (kerncentrale valt buiten het shot).

En dan maar genieten. Oogkleppen op. Je bent in het paradijs. Lijkt het.