Op pad met Menno Bentveld: Rijp

Het is een geniaal idee, vindt Menno Bentveld zelf: rijptochten over het Hijkerveld. Als de omstandigheden perfect zijn, is de belevenis 'magistraal' en 'geheid een succes'. Voor de Varagids schrijft Menno Bentveld een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

We gaan naar de bollen! In het vroege voorjaar lokken de tulpen, narcissen en hyacinten op de velden rond Lisse een dikke anderhalf miljoen bezoekers van over de hele wereld. De tulpenmanie leeft voort.

Toerisme waarbij liefhebbers worden verleid om een verschijnsel te aanschouwen dat slechts ééns per jaar te bewonderen is, is een wereldwijd fenomeen. Zo trekken tijdens de Indian Summer busladingen bezoekers door de wouden van New England om zich te vergapen aan de spectaculaire bladverkleuring.

In de gortdroge Israëlische en Egyptische, Negev en de Sinaï gebeurt het, dat na uitzonderlijke regenval de woestijn plots in bloei komt. Toeristen en localo’s spoeden zich dan met fototoestel en picknickkleed naar de vlaktes om zich te verpozen tussen de voorjaarsbloeiers.

In Japan vieren ze Hanami tijdens de uitbundige bloei van de kersenbloesems (ook te vinden in de bloesemtuin in Amstelveen, scheelt een reis) en in het najaar zitten ze in Mexico klaar voor de overweldigende trek van de monarchvlinder.

Maar het spektakel waar wij in Drenthe getuige van waren heb ik nog nooit op de internationale natuuruitjes-kalender zien staan. Graag wil ik het begrip hier munten want zo vaak heb je nou ook weer niet als eerste een geniaal idee: rijptochten over het Hijkerveld. Geheid een succes.

Op een steenkoude, kraakheldere ochtend liepen we het uitgestrekte Hijkerveld op: een van de grootste heideterreinen van Drenthe bedekt met struikhei, dophei, pijpestro, pitrus en open stuifzand. Een ijzige dunne mist hing doodstil over de vlakte. Het strijklicht van een waterig zonnetje bescheen de berijpte velden. Overal om ons heen staken wit bepoederde sprietjes omhoog. Met een staalblauwe lucht boven ons hoofd trokken we over de nog bevroren zandpaden. Gedurende onze tocht, waarbij we kraanvogels zagen baltsen op de hei, veranderde de vegetatie langzaam van kleur. Bij het klimmen van de zon smolt de rijp en kwam de begroeiing langzaam tot leven. Tot aan de horizon verschoof het palet van spierwit naar oker, mosterdgeel, vaal bruin, licht beige en zacht roze.

De omstandigheden waren geweldig, alles viel op zijn plek, de belevenis was magistraal. Ik zie het voor me: als alle seinen op groen staan krijg je een seintje, mag je je om 6 uur melden aan de rand van het bos en steek je in kleine groepjes, onder begeleiding van de boswachter het veld over. Koppen dicht, alleen maar kijken en met de ademdamp rond je hoofd genieten van dit natuurfenomeen. Met tranen in je ogen van kou én van de schoonheid van het Drentse landschap.