Op pad met Menno Bentveld: Theaterspektakel

Regelmatig trekt de cameraploeg inclusief experts per kano een natuurgebied in. Zo'n kanotocht is 'leuk en nuttig', maar resulteert volgens Menno veelal in een een 'drijvend theaterspektakel dat door de polder trekt'. Voor de Varagids schrijft Menno Bentveld iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

Zodra het woord kano de ronde doet op de redactie maakt een nerveuze spanning zich van ons meester. Eén van de redacteuren heeft kennelijk bedacht dat het leuk en nuttig is om met de cameraploeg inclusief experts per kano het gebied in te trekken en dus begint met de voorpret ook het bedenken van het aanvalsplan. Hetgeen veelal resulteert in een varende optocht van kano’s en kajaks met een bont gezelschap van vroege vogelaars en andere natuurtypes aan boord, waarbij het altijd maar spannend is of de karekieten, baardmannetjes en blauwborsten rustig op hun rietstengels blijven zitten. Want mensen, het is me soms een drijvend theaterspektakel dat dan door de polder trekt.

Ten eerste moet bedacht worden met hoeveel boten we te water gaan. Meestal zijn dat er drie: een voor de boswachter en mij, rustig voort peddelend, om ons heen loerend naar vogels, insecten en bijzondere waterplanten. In boot twee zitten camera en geluid, met aan het roer de regisseur die de conversatie tussen de twee koplopers in de gaten houdt, ervoor moet zorgen dat de kano muisstil en koersvast over het water glijdt waardoor de cameraman mooie shots kan maken van kano één, en tegelijkertijd moet verbloemen dat hij/zij maar heel sporadisch in zo’n wankele kano zit, laat staan met drie man en dus verduveld veel moeite heeft om dat ding in de gewenste richting te manoeuvreren.

Kano twee trekt dus meestal zigzaggend, rietkragen schampend en in zware slagzij door de vaart, begeleid door aanwijzingen van de cameraman, die de arme regisseur dan vaak puffend en verwoed peddelend, in tegengestelde richting uitvoert. In boot drie zit dan onze natuurfilmer die net moet doen of hij totaal geen last heeft van het gekrakeel en geploeter voor zich en supperstrakke close-ups moet maken van de rietvogels in het riet en de hazen in het weiland.

Voordeel is dat zijn kano vaak wordt bestuurd door onze stagiair die, behalve de achter-de-schermenfilmer, als het meezit ook wedstrijdroeier in een van de universiteitssteden is, dus die dat kanovarkentje wel even wast.

Toeval wil dat juist de achter-de-schermenfilmer ons meest iconische kanoshot ever heeft gedraaid, waarbij twee van onze teamleden (namen bij de redactie bekend) ietwat te lankmoedig en zelfverzekerd in de kano ploften en te weinig aandacht schonken aan alle bijdehante aanwijzingen van de stuurlui aan wal. Met als gevolg wéér zo’n memorabel kanoavontuur. Kortom: kanovaren met Vroege vogels is altijd gedoe en levert altijd wat op!