Paulien Cornelisse: Sheffield

Sinds een jaar woont Paulien Cornelisse in Sheffield. Een Britse stad die vooral bekend stond om zijn zware staalindustrie, maar het blijkt nu een ontzettend groene stad te zijn met wilde dieren. Een uil is er zelfs een soort lokale beroemdheid.

Lees hieronder de gehele column:

Ik woon een jaar in Sheffield. De mensen die ik dat vertel reageren meestal met ‘he Sheffield’? Veel mensen weten niet waar Sheffield ligt. En als er iets over weten dan denken ze aan zware staalindustrie. Inderdaad was die staalindustrie hier heel erg groot. Het roestvrij staal is hier zelfs uitgevonden. Maar in die tijd lag de hele stad dus wel onder een laag smog.

Je kunt nog iets van die treurige sfeer proeven als je de film ‘The Full Monty’ bekijkt.

Hoewel, toen was de staalindustrie al over de kop. Daarom waren alle mannen in die film werkloos. Dat was nu juiste premisse van die film: werkloze staalarbeiders besluiten strippers te worden.

Anyway, het was een stad in crisis en inmiddels is het hele Verenigd Koninkrijk een land in crisis. Maar, laat nu juist Sheffield op één punt goed uit die industriële revolutie zijn gekomen. Het is een ontzettend groene stad. Er zijn veel parken, het nationale natuurgebied de Peak District. Daar rijd je in tien minuten heen. En je hebt zelfs midden in de stad een oerbos.

Nou dat hebben we in Nederland niet. Hier in Sheffield loop je tussen twee huizen een steegje in en dan sta je in de wildernis.

Sheffield heeft, als je het met andere Europese steden vergelijkt, de meeste bomen per persoon. Al heb ik dat niet persoonlijk nageteld. Al die bomen zorgen ervoor dat er veel wilde dieren de stad binnenkomen, vossen, dassen en hele hordes eekhoorntjes. En bij ons op de hoek woont een uil. Veel mensen komen kijken naar onze uil. De boom waar hij in woont is oud en dik. In een van die dikke takken zit een gat en in dat gat zit de hele dag die uil. Hij kijkt slaperig naar buiten. ‘Gaat toch slapen’, wil ik tegen de uil zeggen, want hij is een nachtdier. Hij moet ‘s nachts spieken.

Een uil, die overdag de buurt aan het bekijken is, dat is toch een beetje als de mens die ’s nachts ligt te woelen. Waar piekert de uil dan over als hij aan het ‘dagbraken’ is? Vindt hij het ongemakkelijk dat er voortdurend mensen onder zijn boom staan, die met een verrekijker naar hem aan het kijken zijn? Zelf heeft hij geen verrekijker nodig. Zijn ogen zijn zelf zo ongeveer verrekijkers.

Vaststaat dat de uil vanwege dit aanwezige gedrag een soort lokale beroemdheid is.

Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat hij de enige uil is, die je terug kunt vinden op Google Maps. Waar hij uit sluitend 5 sterren recensies krijgt.