Zeehondenopvang: niet opvangen maar opvóeden!

Gedragsbiologen van de Rijksuniversiteit Groningen ontdekten dat jonge zeehonden vele uren probleemloos alleen kunnen blijven. Ondertussen kunnen de jonge zeehonden wel een behoorlijke hoop geluid maken. Maar dat betekent dus zeker niet dat ze voor te lange tijd verlaten zijn, laat staan dat ze ten dode zijn opgeschreven.

Het onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen in samenwerking met Zeehondencentrum Pieterburen werpt een nieuw licht op de voortdurende discussies rond de opvang van verondersteld zielige zeehonden. De conclusie voor de veel bediscussieerde zeehondenopvang lijkt duidelijk: veel meer dan opvangen van zeehonden is het nodig om het publiek op te voeden: laat jonge zeehonden veel meer met rust, in plaats van ze in de quarantaine te stoppen van één van de inmiddels vijf opvangcentra voor zeehonden.

De algemene term voor een jonge zeehond is een zeehondenpup. De jonge zeehond wordt ook wel eens een huiler genoemd. Deze term is echter alleen correct als het jong eerst door zijn moeder is gezoogd en daarna op het strand of op het wad door zijn moeder aan zijn lot wordt overgelaten. Veel van die zogenaamde huilers worden vaak nog gewoon gezoogd; door hun moeder of af en toe zelfs door de buurvrouw. 

Zondag in de uitzending van Vroege Vogels een gesprek over deze kwestie met de Groningse professor Ton Groothuis en met de voorzitter van het nieuwste opvangcentrum voor zeehonden, Jeroen Boer uit Termunterzijl. Later dit jaar start een groter onderzoek in opdracht van het kabinet naar nut en noodzaak van zeehondenopvang.

Beluister ook de reportage van juli 2016: Hoe zielig is een huiler?