Rapper Adje over zijn jeugd, het vaderschap en angsten: ‘Muziek heeft me gered’

Max Terpstra neemt in Touringcar Terpstra rapper Adje mee op een hoogstaand dagje uit naar een klimbos. Adje heeft dan misschien geen hoogtevrees, maar kent wel andere angsten: ‘Ik ben bang om geen goede vader te zijn.’

‘Wat ik nog niet van hem wist, is dat hij eigenlijk Julmar heet’, zegt Max Terpstra. Hij is met zijn touringcar onderweg naar niemand minder dan één van de pioniers van de Nederlandse hiphop: Julmar Simons (41), beter bekend als Adje, Ado’nis of Sloddervos.

Het duo trekt eropuit naar een klimbos, waar Max ontdekt dat hij toch minder goed tegen hoogtes kan dan hij had verwacht. Toch is Max vastbesloten om Adje beter te leren kennen. Terwijl ze plaatsnemen aan een picknicktafel op het klimbosterrein, ontvouwt zich een openhartig gesprek over angsten. Max is bang voor hoogtes, maar waar is Adje eigenlijk bang voor?

De rapper vertelt als de dood te zijn voor muizen en ratten. ‘Ik heb een keer in de auto geslapen omdat er een muis in mijn kamer zat.’ Maar Adje is toen hij jonger was ook weleens bang geweest voor zichzelf en waar hij toe in staat bleek te zijn: ‘Op een bepaald punt was ik best wel ver. Mijn klasgenoten waren achttien en negentien, ik was vijftien. Zij kwamen naar school in auto’s. Dan vraag je je af hoe zij aan auto’s komen. Want mijn moeder had geen auto, terwijl ze twee banen had.’

Adje raakt verleid om ook bij te verdienen, en gaat in op het aanbod van een oudere vriend ­­­om zijn telefoon in het weekend over te nemen. Hij vertelt aan Max hoe hij begint met het dealen van drugs. ‘En ik bedacht slimme trucjes om geld vooruit te krijgen wat niet van mij was.’ Later komt het besef dat de dingen die hij doet niet stroken met zijn normen en waarden. ‘Is dit hoe ik ben opgevoed? Nee. Maar ik deed het toch.’

Hij komt op jonge leeftijd in aanraking met de donkere kant van het straatleven en belandt zelfs enige tijd in de gevangenis voor het verhandelen van cocaïne. Uiteindelijk weet Adje het criminele circuit achter zich te laten door zich volledig op zijn passie te storten. ‘Muziek heeft me gered’, zegt hij.

Nu is Adje soms bang om geen goede vader te zijn voor zijn zoon. ‘Ik denk niet dat ik echt een voorbeeld heb gezien van hoe dat moet. Onze ouders kwamen hiernaartoe en waren meer in survivalmodus dan dat ze echt aan het leven waren. Als er geld was om te eten en om kleren te kopen, dan was de job eigenlijk al gedaan.’ Nu Adje zelf niet hoeft te overleven, is hij zoekende naar hoe hij een goede vader kan zijn.

‘Iets vaker naar de sportschool gaan. En mijn zoontje niet alleen van school halen, maar hem ook brengen.’ Hij is grotere dingen van plan wanneer zijn zoon de tienerleeftijd bereikt. ‘Dan wil ik het liefst met hem op Curaçao gaan wonen. Mijn moeder woont daar, dus ik wil dat hij zijn oma nog een tijdje kan meemaken. Want als ik mijn moeder niet had gehad, dan was ik een puinhoop. Mijn moeder had heel veel geduld en sprak veel met me. En ze geloofde ook in wat ik wilde.’

Adje vertelt Max over zijn andere grote wens. ‘Mijn versie van de Herman Brood Academie hebben: de Julmar Simons Academie. Op Curaçao wordt er vanuit de overheid neergekeken op hiphopmuziek, omdat heel veel mensen die daar hiphopmuziek maken een negatief verleden hebben.’

Adje gelooft dat hij met zijn academie deze mensen kan inspireren om ‘goede stappen te ondernemen’: ‘Op het moment dat er een plek is waar die mensen zich kunnen uiten en kunnen linken met mensen die een stuk verder zijn (…) dan kan het meer een business worden. Want talent is er zat op Curaçao.’ Waarom hij hierover droomt? ‘Ik geloof dat je iets moet achterlaten in het leven. Anders was je er gewoon. En ik wil niet iemand zijn die er gewoon was, en toen ging het licht uit.’