Bart (52) verliet de Van der Pekbuurt: ‘Ik woonde in een hele mooie buurt, maar in een slecht huis’

Bart Stuart (52) verliet na jarenlang actievoeren zijn geliefde Van der Pekbuurt door het beleid van wooncorporatie Ymere.

Bart Stuart (52) heeft 25 jaar in de Van der Pekbuurt in Amsterdam-Noord gewoond. Zijn huis werd slecht onderhouden door woningcorporatie Ymere, zo is te zien in De Verkrotte Droom. Na jarenlang actievoeren tegen deze gang van zaken besloot hij de buurt te verlaten. Waarom heeft hij deze keuze gemaakt? En hoe is het nu met Bart?

‘Ik woon in het prachtige Tuindorp Nieuwendam, ook in een huurhuis van Ymere. Voorheen woonde ik in de Van der Pekbuurt, maar door de renovaties die plaatsvonden ben ik verhuisd.’

‘Ik noem mezelf een ‘plattegrond vluchteling’. Ik heb drie jaar lang overlegd met Ymere, als voorzitter van de huurdersvereniging. Ymere vertelde continu dat de huurders inspraak hadden over de renovatie en de indeling van de huizen, maar in de praktijk bleek dat anders te zijn.

Ik vond de plannen van Ymere niet goed genoeg, ze wilden de huizen op een onlogische manier indelen. Daarom heb ik de buurt uiteindelijk verlaten. Dat was een lastige beslissing. Ik zeg zelf altijd: “Ik woonde in een hele mooie buurt, maar in een heel slecht huis.”'

‘Ymere werkt niet samen met de buurtbewoners. Er gaat weinig in overleg en alles wordt gewoon aan ons opgelegd. Bij sociale woningbouw gaat het naar mijn mening voornamelijk om het woord ‘sociaal’; je moet het samen doen met de bewoners. De gemeente heeft de sociale huurwoningen met liefde gebouwd voor arme mensen, maar deze woningen zijn vervolgens niet met liefde onderhouden. Er zijn heel veel fouten gemaakt op het gebied van communicatie en participatie. Het lot van de volkswijk is dat er vaak over ons beslist wordt, maar niet met ons.’

‘De betaalbaarheid van de stad staat onder druk. Dat vind ik eigenlijk het drama van de stad: de succesplaatjes van de dure koffiezaken, de bakfietsen en de terrassen. Het lijkt erop dat de stad opgeruimd wordt, waarbij armoede nergens een goede plek zal krijgen. Het voortbestaan van de volkswijk staat op het spel. Mensen met geld kunnen eindeloos ontspannen, maar in de arme buurten is dat niet zo, want mensen zijn gewoon keihard aan het overleven. Simpelweg is het antwoord op die vraag gewoon "nee".’

'Na 25 jaar in de Van der Pekbuurt te hebben gewoond, heb ik afscheid genomen van de frustratie en ellende die voortkwam uit het feit dat ik met de huiseigenaren geen stap verder kwam. Ik hou ontzettend van die wijk en ik mis het heel erg, maar ik verdien het niet om in een slecht huis te blijven wonen. Ze wilden in mijn woonkamer een kastje neerzetten voor de stadswarmte en dat terwijl mijn huis al klein was.

Ik moest voor mezelf kiezen. Ik hoop dat in de volgende fases van de renovaties meer bewoners betrokken zullen zijn, waardoor het beter wordt. Het is nu een kaalslag en daar wil ik geen onderdeel van zijn.'

'Bij renovaties die nu plaatsvinden ligt de focus alleen op het opknappen van de huizen, maar naar de buurt wordt niet gekeken. De huizen kunnen wel opgeknapt worden, maar als bewoners niet terug kunnen komen of het zich niet kunnen veroorloven, dan gaat de buurt ook verloren. De toekomst is in die zin onzeker, want er komen verschillende krachten op ons af. Alles om ons heen wordt duurder en dat past niet in je bescheiden economie als je een kleine beurs hebt. Ik weet niet of de buurt deze renovatie gaat overleven.

Het principe van sociale woningbouw is echter heel belangrijk om de sociale stad te behouden. Daar zit dan ook mijn liefde, mijn hoop en mijn passie. We moeten beter gaan inzien dat we deze buurten moeten eren.'