De discussie over het vrije woord is toe aan nieuwe hoofdrolspelers

Bingo – daar gaan we weer. Er is opnieuw aangifte tegen PVV-leider Geert Wilders gedaan vanwege discriminatie en haatzaaiing. De Turks-Islamitische Culturele Federatie (TICF), een vereniging van welgeteld 144 Turkse moskeeën, grijpt de sabel der gerechtigheid en doet aangifte tegen Wilders. Dit vanwege de uitspraken die Wilders op Twitter doet

over de islam. Achterlijk geloof, je kent het wel. Het interessante aan de aangifte is dat het voor de verandering niet om een strafrechtelijke procedure gaat, maar om een civielrechtelijke. De overheid als handhavende partij staat in het strafproces dus compleet los van.

De teneur is hetzelfde als vanouds: Wilders haalt de islam door het slijk en dat mag schijnbaar niet volgens een partij of iemand. De discussie over het vrije woord barst weer los, als een lek geprikte steenpuist. Voor de goede orde: Wilders moet zijn mening kunnen geven over de islam. Dat hebben we immers afgesproken met elkaar. Want vrijheid van meningsuiting, want liberale democratie, want hoeksteen van de samenleving.

Desalniettemin is er nu weer aangifte gedaan door een islamitische belangenvereniging. Wéér een aangifte tegen Geert Wilders. De herhaling van zetten maakt deze zaak bij voorbaat tot een kansloos proces. Een schouwspel dat ik niet voor de tiende keer van a tot z ga volgen. Het spel is al te vaak gespeeld.

De eens zo enerverende discussie over de vrijheid van meningsuiting en haar begrenzingen is, door de hopeloze confrontaties tussen Wilders en het maatschappelijk middenveld, afgedaald naar het niveau van een speelplaatsruzie. En dat is beangstigend – de discussie over het vrije woord moet namelijk gestimuleerd worden. Het probleem zit ‘m – zoals eerder gezegd – in het feit dat het om twee bekende actoren binnen de discussie over het vrije woord gaat: Geert Wilders valt islam aan, een organisatie verdedigt islam en draaft ergens op in een talkshow om steen en been te klagen bij papa PAUW . Ik zie liever een constructieve discussie tussen iemand die daadwerkelijk op rationele grond tegen de islam is en iemand die het – ook op rationele wijze – verdedigt.

Namen doen er in dit geval niet toe. Het gaat erom dat actoren een bijzonder grote rol spelen in de manier waarop een maatschappelijke discussie gevoerd wordt en vordert. Als dezelfde monden hetzelfde geluid laten horen, worden je oren minder gevoelig voor de inhoud. Als er sprake zou zijn van andere monden die dezelfde discussie voeren op een hoger niveau, dan komen we als samenleving wellicht tot nieuwe inzichten. Een steekspel blijft immers een steekspel, maar met verschillende ruiters kan het spel desondanks aantrekkelijker worden en gevarieerder. Daar teken ik voor – een spectaculair steekspel over de vrijheid van meningsuiting. Wil iemand daar alsjeblieft een lans voor breken?