Ed (52) geeft alles voor zijn FC Den Haag: 'Je lacht samen en je huilt samen'

Ed Slier (52) geeft alles voor zijn FC Den Haag, nu hij ongeneeslijk ziek is, krijgt dat een nieuwe lading. Hoe kijkt hij terug op afgelopen seizoen en wat betekent de club voor hem?

Geboren en getogen Hagenees Ed Slier (52) weet niet anders dan dat hij fan is van zijn ‘FC Den Haag’ – voor velen beter bekend als ADO Den Haag – maar Ed zweert bij de oude naam (in 1996 werd de naam gewijzigd, red.). Afgelopen seizoen werd hij gevolgd voor de serie Dit jaar gaat het lukken, waarin hij ervan droomt om nog een promotie van zijn club mee te maken. Ed is zelf ongeneeslijk ziek en weet niet hoelang hij FC Den Haag nog kan blijven bezoeken. Wat betekent voetbal hierin voor hem? En hoe heeft hij dit turbulente seizoen beleefd?

Ed: ‘Als Hagenees staat het eigenlijk al bij de geboorte vast dat je voor FC Den Haag wordt, er is voor mij geen andere club. Ik ben al fan sinds begin jaren tachtig, dus dat is inmiddels best een flinke poos. In 1985 ging ik voor het eerst naar een wedstrijd van de club, dat was toen nog in het Zuiderpark (het oude stadion, dat tot 2007 de thuisbasis was, red.). Ik ging met mijn vriendjes naar de thuiswedstrijd tegen NAC Breda, die gelukkig gewonnen werd.’

‘We zijn allemaal zo hecht met elkaar, het is voor mij gewoon familie op de tribune. Er ontstaan daar vriendschappen, huwelijken en daar worden kinderen uit geboren. FC Den Haag is gewoon een wereldje op zich en voor mij is het het allermooiste wereldje wat er is. Wat de club ook uniek maakt is dat de harde kern op de lange zijde, Midden Noord, staat. Dat zie je bijna nergens, vaak zitten ze achter het doel.’

‘Naast dat ik trouwe supporter ben, zet ik me ook op andere manieren in voor de club, zoals bepaalde acties en goede doelen. Ik heb bijvoorbeeld meegeschreven aan het boek Herinneringen aan het Zuiderparkstadion. Ook heb ik een ode voor de club geschreven in de vorm van een lied en ik beheer de website Northside.nl.

Voor het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis hebben we een actie georganiseerd waarbij we knuffels verzamelden om in de Kuip te doneren aan de zieke kinderen in het publiek. We hebben hierbij wel vijftigduizend knuffels opgehaald, waarvan ik er dertigduizend in huis heb gehad. We hebben daar gelukkig een hoop mensen blij mee kunnen maken.’

‘Ik ga altijd met een groep vrienden, dat zijn allemaal mensen die ik ken via FC Den Haag. Als we bij het stadion zijn, doen we vaak eerst nog een paar biertjes bij de supportershome en daarna gaan we naar binnen.

Ik zit meestal vol spanning voor de wedstrijden, vooral bij heel belangrijke wedstrijden ben ik de hele dag zenuwachtig. Het is gelukkig niet meer zo erg als vroeger, toen had ik de hele week spanning voor de wedstrijden. Nu ik wat ouder ben, is dat gelukkig iets minder geworden.’

‘Het is altijd ontzettend belangrijk voor me geweest. Supporter ben je in goede en in slechte tijden. Je maakt mooie en minder mooie momenten mee, je huilt en je lacht samen. Dat is voetbal.’

‘Het was echt ontzettend chaotisch afgelopen seizoen, zowel voetballend als op persoonlijk gebied. Ik kreeg te kampen met mijn ziekte en de club is niet gepromoveerd. Maar ik heb ook veel hoogtepunten gehad met FC Den Haag: de club vierde dit seizoen het 120-jarig bestaan en daarvoor hebben we het nummer Hagenezen dat zijn wij geschreven. Dit mochten we op het veld presenteren, dat was precies om 19:05, het oprichtingsjaar.

Daarnaast ben ik dit jaar op het veld onder luid gejuich van de andere toeschouwers gekroond tot clubheld, wat een ontzettende eer is.’

‘Kort gezegd hoop ik voor mezelf dat ik nog leef. Er zijn net uitzaaiingen bij mij geconstateerd en ik ga beginnen aan een nieuwe behandeling. Als die behandeling aanslaat, hopen ze dat ik nog wat langer kan leven, maar eigenlijk leef ik nu ook al langer dan verwacht. Voor FC Den Haag hoop ik dat het dit jaar wel gaat lukken om te promoveren, want mijn club hoort gewoon in de Eredivisie.’