Hoe moet het Hoe Overleef Ik-boek van Francine Oomen eruit gaan zien?

‘Francine Oomen moet nieuwe Hoe overleef ik-boeken schrijven want ik weet het allemaal niet meer’, schrijft Britney op Twitter.

Tussen 1998 en 2015 schrijft auteur Francine Oomen zestien boeken in de Hoe overleef ik-serie. Bijvoorbeeld over de eerste zoen, de brugklas, (gescheiden) ouders en een gebroken hart. Nu zijn Oomens lezers volwassen en vragen ze haar om een antwoord op hun huidige hulpvragen. Een logisch vervolg, vindt ook Oomen - ze gaat het doen. ‘Deze keer gaat het niet over Rosa (de hoofdpersonage in de boekenreeks, red.) in haar puberteit, maar over Rosa en haar vrienden van tussen de twintig en de dertig jaar. Dat is de leeftijd die de Hoe overleef ik-lezers nu hebben. En dat is best een heel ingewikkelde periode.’

De lezers reageren dankbaar. Een van hen schrijft: ‘Ik kan wel huilen. Dit hele vervolg voelt als een warme deken met een kop chocolademelk na een lange tocht in de regen also known as het leven.’ Psycholoog en auteur Thijs Launspach (1988) - onder andere bekend van de podcast Millennial Mindf**ken het boek Jij bent al genoeg - noemt het typisch ‘dat deze groep nu voor het oplossen van onzekerheid kijkt naar een schrijver die bekend is van haar relativerende boeken op hun kinderleeftijd.’

Luister hieronder een aflevering van Millennial Mindf**k.

'Er zijn geen quick fixes'
Of een Hoe overleef ik-boek een antwoord op al hun vragen biedt, vraagt hij zich sterk af. ‘Het is simpelweg een troostend gevoel dat je met dat boekje je problemen kunt oplossen, maar het is ook een beetje een kinderlijke gedachte. Terug naar de tijd waarin papa en mama of de juf je problemen konden oplossen.’ Dat kan niet met grote-mensen-problemen. ‘Daar zijn geen quick fixes voor.’ Sterker nog, het ligt er wellicht zelfs aan ten grondslag. ‘Een verwachting dat er een handboek is dat jouw problemen gaat oplossen, is onderdeel van het probleem van deze groep. Want zo werkt het natuurlijk niet.’

Drukke twintigerjaren
Nou is de periode tussen de twintig en de dertig sowieso een drukke periode. ‘Je eerste serieuze baan, trouwen, kinderen krijgen en een huis willen kopen: dat gold ook voor de babyboomers (geboren tussen 1940-1960) en voor generatie X (1960-1980) en dat geldt nu ook voor de millennials (1980-2000).’ Wel is daar het een en ander bij gekomen, dat deze periode voor de huidige generatie - en de daaropvolgende generatie Z – moeilijker maakt, gelooft Launspach.

Wie heeft het het zwaarst?
Cijfermatig lijken de jongvolwassenen van nu het niet veel moeilijker te hebben dan hun voorgangers. ‘Op hun dertigste hebben zij een hoger inkomen dan alle generaties voor hen op die leeftijd’, aldus CBS-econoom Peter Hein van Mulligen. Wat betreft huizenbezit op hun dertigste levensjaar doen ze het dan weer slechter dan de meeste voorgaande generaties, blijkt uit trendonderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek in 2021. Toch zegt een dergelijk onderzoek weinig, volgens Launspach. ‘Inkomen is maar één aspect. Je moet bijvoorbeeld ook naar vermogensverschillen kijken. Maar goed, ik denk dat het spelletje an intergenerationeel kijken ‘wie het het zwaarst heeft’ een doodlopend spoor is. Daarbij is niet alles te door te vertalen naar geld.’

Verlamt door verwachtingen
De millennial-generatie heeft te maken met een groot aantal stress- en burn-out-klachten. ‘25 tot 35-jarigen is de groep waar de meeste burn-outs voorkomen, ten in vergelijking met de andere leeftijdsgroepen.’ Stressbestendigheid en mentale gezondheid zijn een probleem in deze groep. Ook de torenhoge verwachtingen spelen deze generatie parten. ‘De verwachtingen waar het leven aan moet voldoen, hoe je leven eruit moet zien, wat je allemaal moet bereiken, hoe je lichaam eruit moet zien, hoe je relatie eruit moet zien, wat voor een geweldige droombaan je moet krijgen. Het is een groep die soms een beetje verlamd wordt door alle idioot hoge verwachtingen die worden gecreëerd of die ze zelf creëren.’

Maakbaarheid
Millennials zijn in het idee van maakbaarheid gaan geloven. ‘Het idee dat je het leven moet optimaliseren. Én dat je dat kunt doen door middel van je eigen individuele levenskeuzes.’ Zelfs geluk zien we tegenwoordig als maakbaar, er is in de afgelopen jaren een enorme geluksindustrie voortgekomen – coaches, zelfhulpboeken, online courses, geurkaarsen, ‘met de gedachte dat je snel actie moet ondernemen wanneer je even ongelukkig bent’. Een illusie, volgens Launspach, die je zo snel mogelijk moet opgeven, want zo werkt het helaas niet. ‘Je hebt niet de controle over alles in je leven. Proberen om controle te houden over alles is een goede manier om heel ongelukkig te worden.’

Daarom is Launspachs voorschot op Oomens boek eerder een relativerende dan een aansporende boodschap. ‘Dat hoe stom het ook is, het er gewoon bij hoort dat het niet altijd gaat zoals je wil en dat je ook te maken krijgt met uitdagingen en problemen. Want that’s life.’