Au Pairs: Hoe gaat het nu met Maud?

Maud (19) is één van de vijf au pairs die vorig jaar naar San Diego afreisde voor een groot avontuur. Hoe is het nu met haar?

De Friese Maud kreeg op het laatste moment een belletje met de vraag of ze alsnog naar Amerika wilde vertrekken voor haar avontuur als au pair. Ze belandde bij de familie DeBlanc, waar ze een tweede thuis vond. Ruim een jaar na de opnames spreken we haar opnieuw. Hoe gaat het nu met haar? En hoe ziet haar leven er nu uit?

‘Heel goed. Ik ben heel blij dat ik het avontuur mee heb mogen maken. Maar ik was wel heel verdrietig toen ik naar huis toe moest. Daarom ben ik blij dat ik mijn gastgezin nog steeds regelmatig spreek.’

‘Ik ben heel fanatiek bezig met paardrijden: wedstrijden, voor anderen rijden. Daarnaast werk ik veel – nog steeds in de viskraam, maar sinds kort ook in de horeca. Na de zomer wil ik weer beginnen met een studie. In het programma is te zien dat ik daar best wel mee heb geworsteld. Ellie, mijn hostmoeder, heeft me daar erg mee geholpen. Ze zei: “Jij moet niet de kappersopleiding doen, jij moet iets met kinderen of mensen doen, omdat je daar goed in bent.” Dat is wat ik nu ga doen met de studie Social Work, waar ik heel veel zin in heb.’

‘Het was liefdevol, gezellig en gewoon te gek. Liefdevol omdat ik met open armen ben ontvangen en helemaal in mijn waarde ben gelaten door het gezin. Gezellig vanwege alle mooie momenten: tot ’s nachts met mijn gastouders in de tuin een biertje drinken, leuke dingen doen met de andere au pairs, gave dingen die ik nog nooit had gedaan zoals snorkelen. En te gek, omdat ik binnen een week in het vliegtuig zat en ineens aan de andere kant van de wereld stond. Hoe cool is dat?’

‘Ik heb altijd gezegd: als ze me later in het seizoen bellen, doe ik het niet. Maar toen belden ze. Binnen twee weken zat ik in het vliegtuig. Het was hectisch om alles te regelen, maar ik heb er geen spijt van.’

‘Heel goed! We hadden vanaf dag één een heel goede klik, het voelde echt als mijn tweede huis en tweede gezin. Dat zeggen we tegen elkaar ook steeds. Daar ben ik heel dankbaar voor. Deze zomer ben ik twee weken naar hen toe geweest, samen met mijn ouders en broertjes. En zij willen ook graag een keer naar Nederland komen.’

‘Toen ik met Ellie en Alice promdresses ging passen. Ik heb altijd gedroomd van een klein zusje, en het was gewoon zo lief en leuk om met haar die jurken te passen. Dat moment zit ook in de serie, daar ben ik heel blij mee.’

‘Het afscheid. Als ik dat terugzie, breek ik nog steeds. Ik voelde me daar echt thuis. Ik had heel graag langer willen blijven, maar dat kon niet. Daarom is het extra fijn dat ik nu terugga.’

‘Ik merkte dat ik daar heel erg op de automatische piloot leefde en vol adrenaline zat. Toen ik mezelf terugzag, dacht ik soms echt: wat ben ik hyper? Terwijl ik normaal gesproken echt een nuchtere Fries ben. Gelukkig laat het wel mijn enthousiasme zien. 

Verder heb ik sommige momenten best geromantiseerd, zoals mijn ontmoeting met Lara en Marnik. Dat voelde toen helemaal niet ongemakkelijk, maar als je het zo terugziet op beeld… dan is het op zich best ongemakkelijk.’

‘Take it easy. Minder druk maken over wat anderen van me denken. Niet altijd aan verwachtingen van anderen willen voldoen. Ik zag best op tegen het ontmoeten van andere au pairs, omdat ik bang was dat ik er niet bij zou horen. Terwijl ik normaal nooit moeite heb om vrienden te maken. Maar dat is wel wat er dan in je hoofd omgaat. Dus het klinkt misschien cliché, maar vooral onthouden dat ik goed genoeg ben.’

‘Ik ben een week met mijn gastgezin op vakantie geweest. Alice en Dory gingen op kamp, maar op de laatste dag wilde Dory niet meer gaan omdat hij moest optreden in de eindmusical. Hij weigerde zelfs zijn schoenen aan te trekken. Toen zei ik: “Wat apart: je schoenen passen niet meer! Je voeten zijn gegroeid.” Daarna deed hij ze gauw aan. Ik bedacht een wedstrijdje naar de auto en deed vervolgens snel de deur op slot, haha. Uiteindelijk vond hij het hartstikke leuk. Voor mij was het een bijzonder moment, omdat hij nog nooit eerder dwars was geweest en ik het creatief had opgelost.’

‘Dat moederinstinct echt bestaat en dat ik het ook echt heb. Je kunt in zo’n situatie zo snel zelfstandig zijn en voor iemand anders zorgen. Ik heb gemerkt dat als ik om iemand geef, ik er voor honderd procent voor ga. En dat je datzelfde ook terug mag verwachten. Dat heb ik bij mijn gastgezin echt ervaren.’

‘Blijf bij jezelf. Sta achter je keuzes, ook qua opvoedstijl. Spreek goed af met het gastgezin wat de regels zijn, maar verander niet voor iemand anders. Leer ermee omgaan en blijf jezelf.’