Ilse (37) woont bij de gezinsopvang van het Leger des Heils: 'Ik mis wel echt het gevoel van thuis’

Ilse (37) raakte economisch dakloos en woont sindsdien met haar dochter bij de gezinsopvang van het Leger des Heils: ‘Het is een beetje alsof je leven op pauze staat.'

Tijdens de coronacrisis raakte Ilse haar baan kwijt; hiermee verloor ze haar inkomen en had ze geen geld om haar huur te betalen. Daarnaast werd ze moeder, wat haar financiële situatie nog zwaarder maakte. Ze trok aan de bel bij de gemeente Amsterdam, maar die konden niets voor haar doen: ‘Ze stuurden me al heel snel weg, want ik had een dak boven mijn hoofd en geen schulden.’

Om toch rond te komen en voor haar kind te kunnen blijven zorgen, betaalde de alleenstaande moeder noodgedwongen maandelijks minder huur aan haar verhuurder. ‘Ik betaalde elke maand vijfhonderd in plaats van achttienhonderd euro.’ Op deze manier bouwde de schuld bij haar verhuurder maandelijks verder op. Er volgde een stressvolle rechtszaak, waarna ze haar huis werd uitgezet.

‘Ik kreeg uiteindelijk via de GGD een plek bij de gezinsopvang van het Leger des Heils, dat was de oplossing', aldus Ilse. 'Maar nu moet ik alsnog die schulden terugbetalen. Ze hadden me dus eigenlijk net zo goed meteen kunnen helpen. Het is eigenlijk heel krom. Ik heb gewoon op tijd aan de bel getrokken, maar pas toen het echt niet meer ging, toen pas kwam er iemand een beetje helpen.'

Ondanks dat Ilse niet werkloos is en geen ambulante begeleiding nodig heeft, woont ze samen met haar dochter Imani al bijna een jaar bij de gezinsopvang van het Leger des Heils. ‘Het is een beetje alsof je leven op pauze staat. Dit is een noodoplossing; ik wil door met mijn leven. Ook voor mijn dochter.’

Ilse heeft de kamer zo fijn mogelijk ingericht, maar gunt haar dochter meer dan de noodopvang kan bieden. Ze maakt zich geen zorgen over de ontwikkeling van haar driejarige, maar zegt wel: ‘Al die mensen wonen hier met hun eigen problemen en daar kom je dan echt wel tussen te wonen, dus dat voel je wel.‘

De kamer bij de opvang kost haar zeshonderdvijftig euro per maand. Dit bedrag zou ze ook ongeveer aan een sociale huurwoning kwijt zijn. Ondanks dat ze werkt bij een kinderopvang en als freelance fotograaf, is haar zoektocht naar een woonplek nog steeds lastig.

‘Het feit dat ik dakloos ben met een kind geeft mij geen voorrang op een huis, zegt de gemeente. Dus ik sta net als elke woningzoekende gewoon in de wachtrij.’ De gemiddelde wachttijd voor een sociale huurwoning is Amsterdam is meer dan dertien jaar. Op dit moment heeft Ilse nog niet genoeg ‘punten’ voor een eigen sociale huurwoning. Vanaf februari denkt ze wél genoeg punten te hebben om in aanmerking te komen. Dan heeft ze ruim een jaar in de opvang van het Leger des Heils gewoond.

Toen Ilse bij de noodopvang terechtkwam, probeerde ze van haar situatie iets positiefs te maken. ‘Ik wilde mijn buren leren kennen, hun verhaal horen en verbinding zoeken tussen deze mensen. Die deuren blijven anders maar gesloten.’ Dit deed ze met een fotografie-expositie, die ze ‘De Noordkaap en ik’ noemde. Hierin zijn de bewoners van de gezinsopvang het Leger des Heils het gezicht en vertellen ze zo hun verhaal. Voor Ilse is dit een bijzonder project, waarmee ze aandacht wil creëren voor de woningnood.

Wil je meer weten over alternatieve woonvormen? In Woonhop!g volgt Raïsha mensen die op een creatieve manier hun weg proberen te vinden op de ontspoorde woningmarkt.